เสียงฝีเท้าที่ค่อยๆ ห่างออกไป ทำให้นิฏฐาเดาไม่ได้เลยว่าเขาจะทำอะไร สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้ก็คือรอ เพียงไม่นานร่างสูงก็กลับมา
“เดี๋ยวพี่จะเอาผ้าห่มคลุมตัวแล้วอุ้มโซ่ไปที่เตียงนะ”
ยามที่บอกเธอสายตาของเขาก็เบนไปทางด้านข้าง ไม่ได้โฟกัสไปที่ร่างของเธอ
“ค่ะ” นิฏฐาตอบรับ ก่อนจะบอกไม่เต็มเสียงนัก “เอ่อ พี่ดินทร์ อย่ามองนะคะ”
“อื้อ” เมื่อคนตัวโตรับปาก นิฏฐาจึงพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ แต่อย่างไรเธอก็รู้สึกอับอายไปแล้วอยู่ดี
นฤบดินทร์ใช้ผ้าห่มคลุมร่างของเธอแล้วอุ้มร่างเล็กมาวางบนเตียงอย่างเบามือ นิฏฐาเกร็งไปทั้งตัวเมื่อได้อยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงเป็นครั้งแรก แต่ความอับอายก็ยังคงหลงเหลืออยู่อีกหลายส่วน เธอไม่น่าซุ่มซ่ามเลยจริงๆ ทั้งคู่ประสานสายตากันอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเป็นนฤบดินทร์ที่นั่งอยู่บนเตียงไม่ห่างจากร่างเล็กนักเป็นฝ่ายเอ่ยออกมา
“ให้พี่ตามหมอมาดูไหม”
นิฏฐาส่ายหน้าเบาๆ “ไม่เป็นไรค่ะ โซ่ขอนอนพักแป๊บนึ
