2. แกท้อง
1216 คำ
2
หลังจากบอกพี่ธามแบบนั้น ก็ให้พี่ธามดูแลพี่นิตาที่โรงพยาบาล ส่วนฉันกลับมาจัดการที่ร้านแทน ไม่อยากพูดถึงสภาพตอนที่ฉันมาถึงเลยว่ามันเละแค่ไหน ถึงพนักงานในร้านจะช่วยกันเก็บกวาดไปบางส่วนแล้วก็เถอะ เห็นร้านแล้วก็คิดว่าพี่นิตาโชคดีแค่ไหนที่ไม่เป็นอะไรมาก
"ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ ร้านถึงจะกลับมาเปิดได้ตามปกติคะ"
"เร็วสุดน่าจะหนึ่งเดือนครับ"
ฉันถามช่างที่เข้ามาซ่อมร้าน ช่างก็แถวๆ นี้แหละ พวกเราไม่มีเงินจ้างบริษัทหรอก ร้านไม่ได้มีประกัน แถมคนขับรถชนยังเมาแล้วขับอีก ไม่รับผิดชอบอะไรเลย ต้องขึ้นโรงขึ้นศาลกัน แต่กว่าจะจบคงใช้เวลานานพอควร พี่เขยเลยเอาเงินสำรองออกมาใช้ก่อน ฉันที่ทำงานพอมีเงินอยู่บ้างก็เอามาลงที่ร้านหมด เพราะไม่ใช่แค่ซ่อมแซมร้าน แต่วันที่ต้องปิดร้าน ยังต้องจ่ายเงินให้พนักงานด้วย แถมค่าใช้จ่ายส่วนอื่นๆ ยังมีมาเรื่อยๆ
"คุณนานิไม่ต้องจ่ายเงินพวกเราก็ได้นะคะ" ป้าหัวหน้าแม่ครัวและพนักงานเดินมาพูดกับฉัน
"ได้ไงคะ ทุกคนก็ต้องกินต้องใช้กัน"
"พวกเรา..."
"ไม่เป็นไรค่ะ นานิจ่ายให้ทุกคนตามปกติ หลังเปิดร้านทุกคนตั้งใจทำงานก็พอค่ะ"
"งั้นวันที่ร้านปิด พวกเราจะเข้ามาช่วยซ่อมร้านนะคะ" หนึ่งในพนักงานพูด
"ขอบคุณทุกคนมากค่ะ" ฉันยิ้มให้พนักงานทุกคนที่ถือว่าเลี้ยงฉันมาก็ได้ เพราะบางคนเริ่มทำงานตั้งแต่ฉันพึ่งสิบกว่าขวบเอง
สามเดือนผ่านไป
ร้านกลับมาเปิดตามปกติ พี่ธามกลับมาบริหารจัดการร้านเหมือนเดิม ส่วนพี่นิตาก็นั่งดูความเรียบร้อยของร้าน เพราะพี่ธามไม่ให้ทำอะไร กลัวตัวเล็กในท้องเป็นอะไรไป พนักงานก็กลับมาทำงานกันครบทุกคน รวมถึงฉันที่มาเป็นเด็กเสิร์ฟของร้าน
"นี่ตกลงแกจะกลับไปเรียนเมื่อไหร่" พี่นิตาถาม ขณะฉันเอาบิลมาให้แคชเชียร์
"ลูกค้าเข้าร้าน นานิไปรับก่อนนะ" ฉันรีบไปรับลูกค้าที่เดินเข้ามาในร้าน ได้ยินเพียงเสียงดังตามหลังมา
"ยัยเด็กนี่"
พอร้านปิดกลับถึงบ้าน พี่สาวก็ไม่ยอมให้ฉันได้หนีอีกต่อไป
"แกมานี่" พี่จิกตามองฉันให้เดินตาม เวลาแบบนี้พี่สาวฉันโหดสุดๆ เลยนะรู้มั้ย
"พี่ธาม" ฉันเรียกพี่เขยให้ช่วย แต่คำตอบที่ได้กลับมา ก็ไม่ค่อยจะกลัวเมียเท่าไหร่เลย
"ไปเถอะ"
"มีอะไรจะบอกพี่มั้ย" ทันทีที่เดินตามเข้าไปในห้องนั่งเล่น พี่สาวก็ยิงคำถาม พร้อมกับส่งสายตาคาดคั้น
"พี่รู้อะไรมาละ" ฉันทำหน้าหงอย เดินไปนั่งข้างๆ พี่สาว
"แกท้อง" น้ำเสียงราบเรียบ
"..." ฉันก้มหน้านิ่ง ว่าแล้วพี่นิตาต้องรู้ เพราะตลอดสองเดือนที่ผ่านมา ฉันมีอาการคล้ายพี่มาก พี่แพ้ท้อง แล้วฉันจะเป็นอะไรได้ละนอกจากท้อง
"กี่เดือนแล้ว" พี่ยิงคำถามไม่หยุด
"สามค่ะ" ฉันตอบเสียงเบา ตอนแรกที่รู้ว่าตัวเองท้อง ฉันเครียดหนักมาก ไม่รู้จะทำยังไงต่อ มืดแปดด้านไปหมด และนี่ก็เป็นสาเหตุที่ฉันไม่กลับไปเรียนต่อ
"ใครเป็นพ่อเด็ก"
"..." ฉันเงียบไม่ตอบ ไม่ใช่อะไรนะ ใครจะเชื่อละว่าพ่อของเด็กคือยองวอน ฉันเองก็ยังไม่อยากเชื่อเลย
"จะทำไงต่อ"
"นานิให้เพื่อนดร็อปเรียนให้แล้วค่ะ ช่วงนี้กำลังหางานอยู่"
"จะเลี้ยงคนเดียว?"
"อือ ลูกของนานินี่" ยังไงเขาก็มาแล้ว ฉันไม่มีวันทำร้ายเขาหรอก ถึงพ่อของเขาจะเป็นใครก็ตาม ฉันเลี้ยงลูกคนเดียวได้ ฉันมั่นใจ
"เฮ่อ...เลี้ยงเขาให้ดีๆ ละ" พี่นิตาถอนหายใจ แล้วลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน
"พี่ไม่ด่าว่านานิเหรอ" ฉันเงยหน้าขึ้นถามพี่สาว
"เรื่องมันเกิดขึ้นแล้วนี่ อีกอย่างแกก็โตรับผิดชอบอะไรได้แล้ว"
"อึก ฮือออออ พี่นิตา ฮือออออ" ฉันโผเข้ากอดพี่สาวแล้วปล่อยโฮ
"อยู่ช่วยงานที่ร้านไปก่อน ถ้าคลอดแล้วแกอยากกลับไปเรียนต่อ เดี๋ยวพี่ดูแลลูกให้เอง" พี่นิตาโอบกอดปลอบอย่างอบอุ่น
"ฮือออออออ อึกๆ ฮืออออออ" ฉันร้องไห้หนักกว่าเดิม เมื่อได้ยินแบบนั้น
เราสองพี่น้องนั่งคุยกันต่อสักพักใหญ่ๆ ก็แยกย้ายกันไปนอน รุ่งเช้าก็ออกไปร้านด้วยกันตามปกติ แต่ครั้งนี้พี่สาวไม่ยอมให้ฉันทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟอีกต่อไปแล้ว ให้มานั่งตรวจดูความเรียบร้อยในร้านแทน
"แบบนี้ก็เบื่อตายเลยสิ" ฉันทำปากยื่น มองพี่สาวที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ถ้าฉันรู้เร็วกว่านี้แกไม่ได้เป็นเด็กเสิร์ฟหรอกยะ อีกอย่างฉันเป็นห่วงหลาน ไม่ใช่แก"
นี่ยังไม่ได้เห็นหน้ากันนะ แย่งความรักไปหมดแล้วหรอ ถ้าคลอดออกมา ฉันไม่เป็นคนแปลกหน้าสำหรับพี่ไปเลยเหรอ พี่นิตาใจร้าย!
"นานิ!!!"
ขณะที่ฉันกำลังทำหน้าเซ็งอยู่นั้นเสียงเรียกก็ดังขึ้น พอเงยหน้าขึ้นดู ฉันก็ต้องตกใจ
"เยจี!!"
"นานิ โอ๊ยในที่สุดฉันก็หาแกเจอ" ยัยเยจีเพื่อนสนิทวิ่งเข้ามากอดฉัน พี่สาวกับพนักงานที่รักต่างก็งง เพระยัยเยจีพูดภาษาเกาหลี
"มาได้ไง" ฉันยังมึนงงอยู่ ว่าเพื่อนมาหาได้ไง
"ก็มาหาแกไง"
"พี่ฉันขอตัวไปคุยกับเพื่อนก่อนนะ" ฉันบอกพี่สาวแล้วลุกขึ้นจูงมือเพื่อนเดินออกจากร้าน ไม่ให้รบกวนลูกค้าคนอื่น
"สวัสดีค่ะ" ก่อนไปเยจีก็สวัสดีทุกคนเป็นภาษาไทย มันเรียนมาด้วย
"ยังไง" ฉันมองหน้าเพื่อน เมื่อเดินออกมาริมชายหาด
"ยังไงอะไร ก็แกไม่กลับไปเรียนฉันเลยมาตาม"
"มาคนเดียว?"
"ยัยโกอึนกำลังตามมา"
"พวกแกว่างกันนักรึไง"
"แกมีปัญหาอะไรบอกฉันได้นะ" เยจีพูดสีหน้าจริงจัง
"...ฉันท้อง" ฉันเงียบไปก่อนจะพูด
"ท้อง!!!"/"ท้อง!!!"
ฉันมองหาเสียงที่สองที่คุ้นเคย
"แกก็มาด้วย" ฉันมองยัยพิณ เพื่อนสนิทอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลังฉัน มันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
"หลานฉันกี่เดือนแล้ว ซื้อของรึยัง" มันไม่สนใจคำถามฉันเลยสักนิด แล้วท่าทางดีใจเหมือนมีลูกเองนั้นอะไร
"ของอะไร?"
"ก็พวกเสื้อผ้าอะไรอย่างงี้อะ ถึงมีแล้วก็ไม่เป็นไร มีอีกได้ ไปๆ ไปซื้อของกัน" ยัยเยจีก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน
"ไม่ต้องปฏิเสธจ๊ะพวกฉันจะซื้อให้หลานไม่ใช่แก ไปๆ เร็ว" ยัยพิณพูดตัดบทฉัน ก่อนจะรีบจูงมือเดิน
- ผู้เขียน
