3. โลกกลม
1299 คำ
3
ก่อนเพื่อนจะลากขึ้นรถ ฉันก็ได้โทรบอกพี่สาว ว่าออกไปข้างนอก ซึ่งก็ไม่รู้ว่าพวกมันจะพาไปที่ไหนเหมือนกัน
"จะไปไหน" ฉันถามยัยพิณที่ทำหน้าที่ขับรถ
"ไปซื้อของให้หลานไง"
"ที่ไหนละยะ"
"เดี๋ยวก็รู้เอง" มันตอบด้วยท่าทีสบาย รู้ว่าพวกมันไม่พาฉันไปต้มยำทำแกงหรอก เพียงแต่แค่อยากรู้ว่าพวกมันจะพาไปไหนก็เท่านั้นเอง
"อยู่นิ่งๆ เดี๋ยวหลานพวกฉันเป็นอะไรไป" ยัยเยจีจับฉันให้นั่งนิ่งๆ ดูพวกมันทำเหมือนฉันเป็นคนป่วยยังไงยังงั้น
"พวกแกเลิกเว่อร์สักทีได้มั้ยเนี่ย" ฉันกลอกตามองบนให้เพื่อนๆ
"อยู่เงียบๆ จ๊ะ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว" ยัยพิณบอก แล้วเลี้ยวรถเข้าห้างสรรพสินค้า ที่ผู้คนพลุกพล่าน
"วันนี้มีงานอะไรรึเปล่าเนี่ย" มันบ่นพลางหาที่จอดรถ
"ปกติคนก็เยอะอยู่แล้ว" ฉันบอกมัน เพราะมันพามาห้างที่ใหญ่ที่สุดนะสิ
"คันนั้นออกแล้วๆ มากับหลานก็โชคดีแบบนี้แหละนะ" มันรีบกดไฟฉุกเฉินรอเข้าแทนที่คันข้างหน้าที่กำลังถอยหลังออก
หลังจากได้ที่จอดรถยัยพิณก็เดินนำหน้าดุ่มๆ ไปที่ร้านแบรนด์ดัง ใช่ฟังไม่ผิดเป็นแบรนด์ดัง ที่ราคาแพงหูฉี่
"มาซื้อให้หลานหรือมาซื้อเองเนี่ย" ฉันบ่นพึมพำ พวกมันสองคนไม่พ้นได้กระเป๋าคนละใบสองใบกลับบ้านนะสิ
"ไม่ต้องบ่น" ยัยเยจีมองดุฉันทีเล่นทีจริง
"ขอดูชุดเด็กค่ะ" ยัยพิณบอกพนักงานเป็นภาษาไทย
"เชิญด้านนี้เลยค่ะคุณผู้หญิง" เธอผายมือให้พวกฉันเดินตามไป
"กรี๊ดดด นี่ชุดหลานฉันเหรอ" ยัยเยจีเห็นชุดเด็กเล็กก็กรี๊ดกร๊าด เหมือนเห็นชุดตัวเอง
"ฉันชอบชุดนี้" ยัยพิณพุ่งตรงไปที่ชุดเด็กผู้หญิงน่ารักๆ ส่วนยัยเยจีหยิบชุดเด็กผู้ชาย
"ฉันชอบชุดนี้ ว่าแต่ลูกแกผู้หญิงผู้ชาย" ยัยเยจีถาม
"ยังไม่รู้ พึ่งสามเดือนจ๊ะ" ฉันตอบพวกมัน
"งั้นเอาไปเผื่อๆ เลยแล้วกัน หลานฉันใส่ชุดไหนก็น่ารักหมดแหละ" ยัยเยจีเอาชุดเด็กมาทาบกับท้องฉัน ดูมันทำ
"อะไร คนข้างนอกเยอะจัง" ยัยพิณขมวดคิ้วยุ่ง เมื่อเห็นคนข้างนอกเดินมามุงที่ร้าน ถ้าคนเยอะปกติฉันจะไม่ว่าอะไรเลย นี่มาเกาะกระจกร้าน มันแปลกจริงๆ
"คุณยองวอนพรีเซ็นเตอร์เรามาที่นี่คะ" พนักงานตอบคำถามของพวกฉัน
"ยอวอน Este นะเหรอ" ยัยพิณทำตาโต
"ค่ะ"
"ยองวอน" ยัยเยจีที่ฟังไม่รู้เรื่อง แต่ได้ยินชื่อยองวอนก็ตาโต แล้วรีบวิ่งไปสอดส่องในร้าน
"กรี๊ดดด ยองวอนจริงๆ ด้วยแก" ยัยเยจีบอก
"ใช่จริงๆ เห็นแค่ข้างหลังฉันก็จำได้ น่าจะรู้เร็วกว่านี้ เมื่อกี้เขาเดินมาตรงนี้หรือเปล่านะ"
ยัยเยจีกับยัยพิณกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ ส่วนฉันนั้นตัวแข็งทื่อไปหมด ทำไมโลกมันกลมแบบนี้ แล้วเมื่อครู่เขาคงไม่เห็นฉันหรอกใช่มั้ย
"แกเป็นไร" ยัยพิณที่สังเกตเห็นสีหน้าไม่ดีของฉัน เดินเข้ามาถาม
"เปล่า พวกแกเลือกได้ยัง ฉันอยากกลับบ้าน"
"แกไม่ดูยองวอนเหรอ" เยจีถามตายังสอดส่องไปยังจุดที่ยองวอนยืนอยู่
"ไม่ละ ฉันรู้สึกไม่สบายตัวยังไงไม่รู้" ฉันแกล้งป่วย ไม่งั้นพวกมันไม่พาฉันกลับแน่ๆ
"หลานฉันเป็นอะไรมั้ยเนี่ย ไปกลับๆ ยัยเยจี" ยัยพิณทำสีหน้าเป็นห่วง
"นี่เป็นโอกาสเดียวที่จะได้อยู่ใกล้ยองวอนขนาดนี้เลยนะ" ยัยเยจีทำหน้าเสียดาย
"งั้นแกก็อยู่คนเดียว ฉันจะพายัยนานิกลับ เอาสองชุดนี้ค่ะ" พิณพูดกับเยจี แล้วหันไปบอกพี่พนักงาน
"รอสักครู่นะคะ"
"แกเป็นไรมากมั้ยเนี่ย" ยัยพิณถาม เมื่อหน้าฉันซีดขึ้นเรื่อยๆ
"เปล่า"
"ฉันว่าแกพามันกลับรถไปก่อน เดี๋ยวฉันรอเอาของเอง" ยัยเยจีเดินมาดูฉัน พูดด้วยสีหน้าจริงจัง
"โอเค ได้ๆ งั้นฉันพามันไปก่อนนะ" พิณรับคำแล้วเข้ามาพยุงฉันเดินออกจากร้าน แต่ในขณะเดียวกัน ยองวอนก็เดินออกมาหน้าร้าน ทำให้เราสบตากันครู่หนึ่ง ก่อนที่ฉันจะรีบหลบสายตา และแหวกฝูงชนออกจากตรงนั้น พร้อมยัยพิณ
"กรี๊ดดดดด"
"ยองวอน กรีดดดดด"
เสียงกรี๊ดของแฟนคลับ ทำเอาหูฉันแทบหนวกกันเลยทีเดียว
พวกเราลงมารอที่รถไม่นานยัยเยจีก็โทรมาให้ไปรับหน้าห้าง เพราะมันจำทางมารถไม่ได้
"แกโอเคใช่มั้ย" ยัยพิณถามขณะขับรถวนไปรับยัยเยจี
"อือ" ฉันตอบในลำคอ แต่ใบหน้ายังวิตกกังวลอยู่ ถ้าเขาได้ยินว่าฉันท้องขึ้นมาจะทำไง แต่เขาคงไม่สนใจอะไรฉันหรอก
พวกเรากลับมาถึงที่ร้านก็ค่ำแล้ว ฉันชวนเพื่อนๆ ทานข้าวเย็นกันก่อนกลับโรงแรม พวกเรานั่งทานข้าวคุยนั่นนี่กัน ไม่นานยัยโกอึนก็มาถึง
"ไม่รอเลยนะ" โกอึนเดินตรงเข้ามาหาพวกเรา เพราะยัยเยจีโบกมือเรียก
"มึงมาช้า" เยจีมองค้อนเพื่อน
"ก็ฉันมัวเลือกของให้หลานอยู่นี่" ว่าแล้วมันก็ยื่นถุงกระดาษมาให้ฉัน "ยินดีด้วยนะ"
"พวกแกนี่นะ" ฉันมองเพื่อนทั้งสาม ที่ซัพพอร์ตฉันเต็มที่ ไม่ด่าว่าหรือถามหาพ่อเด็กสักนิด โชคดีจริงๆ ที่มีพวกมันเป็นเพื่อน
"นานิฝากร้านด้วยนะ พี่กลับก่อน" พี่สาวเดินมาที่โต๊ะ บอกด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
"นี่พี่สาวแกใช่มั้ย สวัสดีค่ะ" ยัยโกอึนที่มาช้า ยกมือไหวพี่ฉัน นี่พวกมันไปเรียนมากับยัยพิณสินะ
"สวัสดีจ้ะ ตามสบายนะ" พี่สาวฉันยิ้มอ่อนให้ แต่ใต้รอยยิ้มนั้นมีความกังวลใจอย่างชัดเจน
"พี่.." ฉันลุกขึ้นยื่น
"ไว้ค่อยคุยกัน ดูแลเพื่อนดีๆ" พี่นิตาตบบ่าฉัน ก่อนจะขอตัวกลับ "ตามสบายนะพี่กลับก่อน"
ยัยพิณแปลให้ยัยเยจีกับโกอึนฟังว่าพี่สาวฉันพูดอะไร พวกมันก็พยักหน้าเข้าใจ แล้วโบกมือลาพี่สาวฉัน
"พี่แกใจดีอะ ทั้งสวยทั้งใจดี" ยัยโกอึนมองตามพี่สาวฉัน
"สามีพี่ฉันยืนอยู่นู่น" ฉันบุ้ยปากให้มันดูพี่เขย เพราะยัยนี่เห็นใครสวยๆ ไม่ได้ เล่นจีบหมดนะสิ ไม่รู้ว่าตกลงมันชอบชายหรือหญิงกันแน่เหมือนกัน
"เสียดาย" มันทำหน้าเซ็ง
"เดี๋ยวฉันมา" ฉันบอกเพื่อน แล้วลุกเดินไปหาพี่เขย "มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ ทำไมพี่นิตา..."
"...อยู่ๆ เจ้าของที่ก็โทรมาบอกยกเลิกสัญญา จะให้เราออกจากที่นี่ในสองอาทิตย์" พี่ธามเงียบไปครู่หนึ่ง ถึงตัดสินใจบอก
"..." ฉันนิ่งอึ้งไป เจ้าของที่ที่ให้เราเช่ามาตั้งหลายปีทำไมถึงมาบอกเลิกสัญญากะทันหันแบบนี้ละ ถึงว่าพี่นิตาเครียดขนาดนั้น สองอาทิตย์มันจะไปทำอะไรได้ ไหนจะหาที่ใหม่ทำร้านใหม่อีก บ้าไปแล้วแน่ๆ
- ผู้เขียน
