บุหงาเอาแต่คิดหนักว่าทำไมสามีของเธอถึงไม่ยอมกลับมาด้วย เธออยากเจอหน้าเขา อยากบอกใจจะขาดแล้วว่าเธอกำลังจะมีลูกให้เขา ความรู้สึกของเธอในตอนนี้ก็แค่เมียที่อยากมีผัวอยู่ด้วยใกล้ๆ เพราะตั้งแต่ท้องเธอไม่เคยเจอหน้าสามีอีกเลย ยิ่งใกล้คลอดก็ยิ่งคิดถึงมากขึ้นเท่านั้น เธอนอนกอดหมอนที่เขาเคยหนุนทุกวันเพราะอย่างน้อยก็มีกลิ่นของเขาที่ติดอยู่ลางๆ มันพอจะทำให้เธอข่มตาหลับลงไปได้ในแต่ละคืน
“อย่าเอาแต่คิดมากเลยบุหงา แม่ก็บอกแล้วไงว่าเอ็งกำลังท้องอย่าคิดอะไรเยอะ” เพราะเห็นลูกสาวเอาแต่นั่งเหม่อ คนเป็นแม่จะมีความสุขได้ยังไงล่ะ แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้จริงๆ นอกจากรออย่างเดียว จนกว่าเขาจะเป็นคนกลับมาเอง บุหงาก็ท้องโตขนาดนี้จะไปตามหาเขาได้ยังไง และคนบ้านป่าอย่างเธอก็ใช่ว่าจะมีเงินทอง เพราะอยู่ที่นี่นอกจากผู้ใหญ่พ่อของอินทรจะมีไว้เพื่อนเข้าเมืองครั้งคราวแล้วนอกนั้นคนในหมู่บ้านก็ไม่ได้มีใครมีเงินทองเลย
"ฉันคงคิดไปเอ
