คำพูดของเธอนั้นทำเอาเขายืนตัวแข็ง ในขณะที่มือของเธอนั้นก็ยังจับท้องของเธอเอาไว้แน่น สีหน้าของเธอที่เขามองเห็นตอนนี้เหมือนคนกำลังอดกลั้นกับอะไรบางอย่าง
"ผมขอโทษนะที่ผมหายไปนาน"
"....."
"พูดอะไรสักหน่อยสิบุหงา ผมไม่รู้ว่าผมต้องทำยังไง ผมกลับไปหาหมอมาแล้วหมอบอกว่าถ้าผมจำเรื่องที่นั่นได้ผมก็จะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นตอนที่ผมอยู่ที่นี่แต่เพราะผมไม่อยากลืมผมถึงจำคุณได้อยู่แค่คนเดียว แต่ความทรงจำมันก็...เลือนลาง"
"ฉันอยู่ของฉันได้กลับไปเถอะ"
"เป็นเธอจริงๆ งั้นเหรอ เด็กในท้องก็ลูกของผมใช่ไหม"
"....."
"บุหงา..."
"คนเมืองคนนั้นเขาบอกกับฉันหมดแล้วนะ คุณไม่ผิดหรอกเพราะคุณจำตัวเองไม่ได้ ฉันขอโทษถ้าฉันทำให้ครอบครัวคุณต้องมีปัญหา แต่ฉันเลี้ยงของฉันเองได้คุณกลับไปเถอะ"
"อะไรนะ?"
"....."
"เมื่อกี้บุหงาพูดว่ายังไงนะ มีคนมาบอกบุหงางั้นเหรอ?" คิมหันต์พยายามที่จะเดินเข้าไปหา แต่บุหงาก็ถอยหนีไ
