เช้ามืดบนเตียงใหญ่ร่างเปลือยเปล่าสองร่างนอนกอดกันแนบสนิท ศีรษะเล็กได้รูปหนุนอยู่บนแขนกำยำโดยมีแผ่นอกแกร่งแนบสนิทอยู่กับแผ่นหลับบอบบาง เพราะร่างเล็กๆ นั้นนอนหันหลังให้เขามาตั้งแต่เมื่อคืน มินตรารู้สึกตัวตื่นและนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น ก่อนที่น้ำตาหยดหนึ่งจะไหลกลิ้งลงมาบนแก้มและไหลลงไปกระทบกับแขนกำยำที่เธอถูกบังคับให้หนุนต่างหมอน เธอไม่ได้เสียใจที่เสียตัวให้ผู้ชายที่เป็นเจ้าของหัวใจ แต่เธอน้อยใจและเสียใจว่าเพียงเพราะเขาไม่ต้องการสูญเสียเธอให้ผู้ชายคนอื่นทำให้เขารังแกเธออย่างคนเห็นแก่ตัว อนาวินรู้สึกตัวทันทีเมื่อหยดน้ำตาของมินตราหล่นลงถูกแขน ชายหนุ่มขยับลุกขึ้นเปิดโคมไฟที่หัวเตียงและพลิกร่างกลมกลึงให้นอนหงาย
“มินนี่ร้องไห้ทำไมครับ ไม่เอา ไม่ร้องนะคนดี ผมขอโทษ ผมยินดีจะรับผิดชอบทุกอย่าง” อนาวินเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยนตามด้วยจูบซับน้ำตา แต่นอกจากมันจะไม่ช่วยให้คนในอ้อมกอดหยุดร้องไห้แล้ว ตรงกันข้าม
