เสียงตะคอกทำให้ มิเก ลสะดุ้ง เธอรีบปาดเช็ดน้ำตา ขณะเดียวกัน เรย์ ก็ลากเก้าอี้มาวางกลางห้อง
"คงขวัญเสียไม่น้อยเลยสินะ" เรย์ พูดจบพลางยกนิ้วเพื่อเรียกใจมิเกลมาหา
"หนู ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ"
"จะไม่เป็นอะไรได้ยังไง..เธอหน้าซีดแถมกลัวจนตัวสั่น แบบนี้ต้องปลอบขวัญกันหน่อย"
"แต่หนูไม่เป็นอะไรจริงๆ นะคะ"
ภายในห้องแปรเปลี่ยนจากหน้ากลัวเป็นอารมณ์ที่กระอักกระอ่วน
มิเกลเดินเข้าไปใกล้เรย์ ซึ่งเขาใช้สายตากดดันเธออย่างไม่ถดถอย
หมับ
มือหนาคว้าเอวบางกระชากให้นั่งบนตักโดยหันหน้าเข้าหากัน กระโปรงถกขึ้นจนเห็นเรียวขาขาวเนียน
"ถ้าหนูจะทยอยใช้หนี้ให้พวกคุณ" มิเกลตัดสินใจพูด "จะปล่อยให้หนูเป็นอิสระไหมคะ"
เซทเมื่อได้ยินคำพูดจา เขาหงุดหงิดขึ้นอย่างไร้เหตุผล ก่อนที่จะเดินไปยืนด้านหลังพร้อมใช้มือจับรวบท้ายทอยกระชากแล้วกระซิบเสียงเน้นย้ำ
"ทำให้ฉันพอใจสิ..แล้วอาจจะได้อิสระงี่เง่าที่เธอใฝ่ฝัน" น้ำเสียงเซทดุดันตาม
