บทที่3. ตัดสาย[เอาหรือยัง!?]
1079 คำ
เจ้าของคลับที่ยังหนุ่มยังแน่น น้อยคนจะทราบว่าเขาคือ ทายาทมาเฟีย
มิเกล ได้แต่กักเก็บความรู้สึกกลัว เนื่องจากสิ้นหวังไร้หนทางเลือก ภายในห้องสี่เหลี่ยมเริ่มคลุ้งไปด้วยความเลวร้าย รังษีอำมหิตแผ่ซ่านไปทั่ว
การประมูลเริ่มต้นขึ้น
หนึ่งล้าน จนถึงห้าล้าน
ทั้งคู่ไม่ยอมประนีประนอมกันสุดท้ายกลายเป็นตัดสินไม่ได้ แต่ยังดีที่เขาให้ยืมเงินก้อนโตเพื่อนำไปรักษาพ่อของเธอก่อน
ช่วงค่ำ
แกร๊ก
"น้ำขิง!" มิเกลถือไม้กวาดเตรียมทำความสะอาดห้องแต่งตัวเพราะเป็นงานพิเศษที่ทำเสมอ แต่เมื่อเปิดประตูก็พบรุ่นน้อง "มานั่งร้องไห้ทำไม น้ำขิงเป็นอะไร"
"วันนี้หนูโดนขโมยรองเท้าไปตัดส้นจึงไม่สามารถออกไปบริการแขกได้ ฮึกกก ไม่รู้ใครแกล้ง"
"ช่วงนี้มีปัญหากับใครหรือเปล่า"
"เปล่านะพี่หนูก็อยู่ของหนู"
"แจ้งผู้จัดการหรือยัง"
"แจ้งแล้วแต่จับมือใครดมไม่ได้ ต้องไปขอกล้องวงจรปิดจากนายท่าน"
เมื่อพูดถึงนายท่าน มิเกล รับรู้ทันทีว่าเป็นสองหนุ่มใบหน้าเจ้าเล่ห์แถมชอบการแข่งขัน
"เดี๋ยวพี่จะไปขอดูกล้องวงจรปิดนะ"
มิเกล ลูบผมยาวสลวยของรุ่นน้อง น้ำขิง อายุน้อยกว่าหนึ่งปี เป็นเพื่อนเล่นกันมาแต่เด็ก เนื่องจากแม่ของ น้ำขิง ก็เป็นคนงานที่คลับแห่งนี้
ตึก ตึก
รองเท้าสีดำย่ำเดินขึ้นไปบนชั้นสูงสุดห้องVIP บอดี้การ์ดรายล้อมเนื่องจากเป็นที่อยู่อาศัยของ เซท
"ตอนนี้เข้าไปไม่ได้ครับ" บอดี้การ์ดคนสนิทยืนขวางประตูขณะที่ มิเกล ขอพบกับเจ้านาย
"ขอเข้าไปคุยธุระสำคัญแค่แป๊บเดียวเองค่ะ"
"ไม่ได้ครับนายท่านสั่งเอาไว้ไม่ให้ใครเข้าไป"
"คนจะเป็นจะตายก็เข้าไปไม่ได้หรือไงคะ"
"ครับ"
คำตอบที่ทำให้ไม่ชอบใจแต่เธอใช้จังหวะทีเผลอผลักการ์ดพร้อมดันประตูเปิดเข้าไป
"เชี่ยยยย!!"
"ไอ้คนลามก"
ภาพที่สยิวปรากฏ เซท นั่งถือแก้วไวน์แกว่งไปมาขณะที่อีกมือจับขยุ้มผมยาวสีบอร์ดทองควบคุมจังหวะ เรียวปากบางเฉียบกำลังจัดการท่อนลำยาวแข็งผงาด
แต่ทุกอย่างก็จำเป็นต้องหยุดชะงัก
"ใครปล่อยให้เธอเข้ามา?!" น้ำเสียงเซทหงุดหงิด "อยากตายเร็วหรือไง"
"วันนี้มีพนักงานเสิร์ฟถูกกลั่นแกล้ง ฉันขอดูกล้องวงจรปิดหน่อยได้ไหมคะ"
"ไร้สาระ!"
"มีคนโดนรังแกคุณบอกว่าเป็นเรื่องไร้สาระ แล้วที่คุณทำอยู่คงมีสาระมากสินะคะ"
สายตาของ มิเกล แน่วแน่ทำให้อีกฝ่ายประหลาดใจ
เธอไม่แม้แต่เกรงกลัวยังคงต่อล้อต่อเถียงอย่างที่ไม่มีใครอาจหาญได้
"ลืมแล้วหรือไงว่าเธอเป็นลูกหนี้ของฉัน" เซท จัดแจงเสื้อผ้ายกมือสั่งให้สาวสวยออกจากห้อง
"ไม่ลืมหรอกค่ะ บอกแล้วไงว่าจะพยายามทำงานแล้วหามาชดใช้คืน ให้ฉันไม่หนีหายแน่นอน"
"เงินเป็นล้านน้ำหน้าอย่างเธอจะมีปัญญาหามาจากที่ไหน! ขายตัวเป็นปีไม่รู้จะชดใช้ครบหรือเปล่า หึ"
"คือว่าเรื่องนั้น..."
แม้อยากจะพูดออกไปแต่คำมั่นสัญญาย่อมเป็นไปตามนั้น มิเกล เสนอขายความบริสุทธิ์แลกกับเงินใช้รักษาพ่อของตัวเอง ซึ่งแน่นอนว่าเธอเป็นคนไม่ผิดคำพูด
เซท หรี่ตามองเห็นท่าทางตะกุกตะกัก เขาจึงรีบวางแก้วไวน์ลงพร้อมส่งคำถาม "ยังไงต่อดี..จะชดใช้ซะเดี๋ยวนี้ไหม อารมณ์กำลังค้าง"
"คือตอนนี้ฉันยังไม่พร้อม กรุณาอย่าเปลี่ยนเรื่องได้ไหมคะ วันนี้มีเด็กโดนรังแก คุณต้องยอมให้เปิดกล้องวงจรปิดและลงโทษผู้ที่กระทำผิด"
"ฉันไม่ใช่เปาบุ้นจิ้น..ไม่ได้ชอบความยุติธรรมขนาดนั้น กฎหมายมีไว้ลงโทษพวกคนจนเท่านั้นแหละ"
"เพราะคนรวยคิดแบบนี้ไงคะ กฎหมายบ้านเมืองมันถึงไม่ศักดิ์สิทธิ์"
"ชอบนะความปากเก่งของเธอ!"
ไม่ว่าจะพูดยังไงเซทก็ไม่ยอมที่จะให้ดูกล้องวงจรปิด เธอออกจากห้องอย่างหัวเสีย ก่อนที่จะรีบไปทำความสะอาดห้องแต่งตัวแล้วจึงกลับไปยังที่พัก
อพาร์ทเม้นท์เก่า
"ไอ้คนบ้า!" มิเกล บ่นพึมพำพลางโยนกระเป๋าสะพายลงเตียงฟูก "ไม่สิ..เราจะมามัวทำเรื่องแบบนี้ไม่ได้"
เมื่อเรียงลำดับความสำคัญ มิเกล รีบอาบน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าไปหาพ่อที่โรงพยาบาล หลังจากผ่าตัดอาการยังคงทรงตัวอยู่ในห้องพักฟื้น
ผับ V กัสซ่า
"มึงอย่าขี้โกงไอ้เซท" เรย์ มาถึงก็ตวาด "มีคนรายงานกูว่าเมื่อช่วงเย็นเด็กนั่นขึ้นมาหามึงถึงที่ห้อง เราประมูลชนะด้วยกันทั้งคู่ มึงจะแอบกินคนเดียวไม่ได้!!"
"มึงมีสายสืบที่หูตากว้างไกลเสียจริง"
"อย่ามาเปลี่ยนเรื่องมึงเอามันหรือยัง"
"กูจะบอกให้นะแค่ปลายนิ้วก็กูยังไม่ได้แตะเลย"
"แล้วไป!!"
"สรุปจะยังไง? มึงกับกูจะวัดกันตรงไหน ผู้ชนะควรมีหนึ่งเดียวเท่านั้น"
ทั้งคู่จะเป็นเพื่อนกันแต่ก็ชอบความแข่งขัน เรย์คิดบางอย่างพร้อมขยับส่วนตัวแล้วนั่งไขว่ห้าง
"ถ้าอย่างนั้นเรามาตัดสินกันอย่างลูกผู้ชาย" เรย์แสยะยิ้มร้าย
"ว่ามา.."
"เป่ายิ้งฉุบ"
"ดีมากวัดศักยภาพ ถุ้ยยย! สัด"
"อันนั้นก็ไม่ได้ อันนี้ก็ไม่ยอม งั้นโทรเรียกมันมาเลยดีกว่าจะได้รู้กันไปเลยใครชนะ ก็เอาให้เสร็จๆ"
ตืดดดด ตืดดดด
(หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้)
"แม่ง! กล้ากดตัดสายกูได้ไง" เรย์ หันขวับมองหน้าเพื่อน "เออ แต่เด็กนั่นไม่มีเบอร์กูนี่นา"
"มี ก็กูเป็นคนให้มันไปเอง"
"ไอ้ฉิบหาย!!"
"ก็มึงชอบความความยุติธรรมไม่ใช่เหรอ..เด็กนั่นมีเบอร์กูก็ต้องมีเบอร์มึงสิ ฮ่าๆ"
"แล้วมันก็กดตัดสายทิ้งทั้งคู่ เจริญ!!"
เซทชอบยั่วอารมณ์ของเรย์เป็นปกติ เขานั่งมองสีหน้าเพื่อนหงุดหงิด ก่อนที่จะเรียกพนักงานให้ยกเหล้าวอดก้าราคาแพงขึ้นมาเสิร์ฟ
ไม่เคยมีใครปฏิเสธหรือแม้แต่กล้ามองหน้าพวกเขาด้วยซ้ำ ยกเว้นสาวน้อยคนนี้ที่ทั้งต่อล้อต่อเถียง อีกทั้งกล้าตัดสายทิ้งอย่างไม่ใยดี
- ผู้เขียน
