ไม่ใช่พ่อไม่ใช่แม่แต่...เป็นผัว
1632 คำ
พรีม...
"พรีมลุกขึ้นมากินยา"
"ฮือออ ไม่กินไม่เอามันขม"
"ไม่ได้!!! ถ้าไม่กินเมื่อไหร่จะหายลุกมาเดี๋ยวนี้"
"มีสิทธิ์อะไรมาบังคับห๊ะ พ่อแม่ก็ไม่ใช่" เธอตวาดใส่จากัวร์ที่จู่ๆก็มาบังคับให้เธอกินยาที่เธอไม่ชอบพราะมันขม
"เออรู้ว่าไม่ใช่พ่อไม่ใช่แม่แต่เป็นผัว!!! "
"ไอ้บ้า!!! "
"จะลุกไม่ลุกถ้าไม่ลุกจะจับปล้ำนะเว้ย"
"ลองดูดิจะแหกปากร้องลั่นบ้านเลยไอ้คนฉวยโอกาส"
"ฉันไม่อยากเถียงกับเธอแล้วนะ ลุกมากินยาได้แล้ว"
"ก็บอกไม่กินไง"
"แน่นะ"
"เออก็มันขมไม่ชอบ ยาแบบหวานๆ อ่ะมีมั้ยล่ะถ้ามีจะกิน"
"อยากได้ยาหวานๆ?? "
"เออ"
"ได้ดิ"
"งั้นก็เอามาดิ"
"อื้อออออออ" จู่ๆ จากัวร์ก็เอายาที่จะให้เธอกินเข้าปากตัวเองแล้วเขาก้มลงมาจูบเธออย่างรวดเร็วแล้วใช้ลิ้นดันยาเม็ดนั้นเข้ามาในปากของเธอจนเธอรู้สึกถึงความขมของมัน เธอทุบอกของเขาเพื่อให้เขาเลิกจูบเพราะเธอจะคายมันออกแต่เหมือนเขาจะรู้เขาไม่ยอมจนเธอต้องจำใจกลืนยาลงคอไปด้วยความทรมาน
"อะ ไอ้บ้าจากัวร์ แค่ก แค่ก แค่ก"
"เป็นไงหวานมั้ยยาอ่ะ"
"ไอ้เลวคอยดูนะฉันจะฟ้องพ่อว่านายจูบฉัน"
"ก่อนจะฟ้องพ่อฟ้องแม่ฉันว่าเธอควรจะรีบกินน้ำก่อนดีกว่านะก่อนที่ยาที่เธอกลืนลงไปมันจะไปติดหลอดลมตาย" จากัวร์ยื่นแก้วน้ำมาให้เธอรีบรับมาดื่มทันที
"กินยาเสร็จละก็ต่อด้วยนี่เลยน้ำเต้าหู้ร้อนๆ จะได้นอนหลับสบาย" เขาเดินไปหยิบแก้วน้ำเต้าหู้ของโปรดของเธอมาให้เธอรับมาดื่มเพราะรู้สึกหิวเนื่องจากเธอกินข้าวไม่ค่อยได้จากัวร์ก็เลยลงไปอุ่นน้ำเต้าหู้มาให้เขารู้ว่าเธอชอบน้ำเต้าหู้ร้อนๆ ก่อนนอนเขายังจำมันได้ เธอกับเขาหันมาสบตากันโดยบังเอิญจนเธอตั้งสติได้รีบเบือนหน้าหนีแล้วรีบดื่มน้ำเต้าหู้ในมือแก้เขินเพราะใจของเธอตอนนี้มันเต้นไม่เป็นจังหวะ
"ค่อยๆ กินไม่มีใครแย่งหรอกน่ะ" จากัวร์เดินมานั่งข้างๆ เตียงก่อนจะเอามือของเขาเช็ดมุมปากของเธออย่างช้าๆ เพราะน้ำเต้าหู้ที่เธอเพิ่งกินลงไปมันเลอะขอบปาก ตอนนี้เราใกล้กันมากมากซะจนใจเธอเต้นแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุ เธอไม่ชอบเลยจริงๆ เวลาแบบนี้เวลาที่อยู่กันตามลำพังกับจากัวร์ มันทำให้เธอคิดถึงเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นในห้องนอนของเธอในคืนนั้น
"ง่วงแล้วอ่ะ นายออกไปได้ละ"
"คืนนี้ฉันจะนอนเฝ้าเธอ"
"เฝ้าทำไม"
"เธอกำลังไม่สบายเกิดกลางดึกมีไข้ขึ้นสูงมาจะทำไง เธอจำไม่ได้หรือไงเวลาเธอเป็นไข้เธอจะชัก"
"นายจำได้ด้วยเหรอจากัวร์."
"อืม จำได้หมดแล่ะเรื่องของเธอน่ะ เพราะวีรกรรมของเธอมันเยอะไง"
ก็เป็นอย่างที่จากัวร์พูดถ้าเธอไม่สบายตัวร้อนเธอจะชอบชักเป็นประจำถ้าอยู่ที่บ้านเวลาที่เธอไม่สบายเป็นไข้สูงๆ แม่กับพ่อจะมานอนเป็นเพื่อนเธอทุกครั้งแต่ตอนนี้แม่กับพ่อไม่อยู่มันก็คงต้องเป็นจากัวร์นั่นแล่ะที่ต้องนอนเฝ้าเพราะยังไงยังไงเขาก็เป็นคู่หมั้นของเธอและเราก็เคยมีอะไรกันแล้วด้วยคงไม่น่าเกลียดถ้าจะให้เขาเฝ้าไข้เธอในห้องแต่เธอไม่ยอมให้เขานอนบนเตียงเดียวกับเธอหรอกนะ และเหมือนเขาจะรู้ความคิดของเธอ
"เดี๋ยวฉันไปเอาหมอนผ้าห่มมานอนด้วย แต่ไม่ต้องกลัวเพราะฉันจะไปนอนที่โซฟา" จากัวร์ชี้ไปที่โซฟาปลายเตียงซึ่งมันก็ไม่ได้ใหญ่มากถึงขั้นนอนได้หรอกนะ
"อื้มมมม"
ไปไม่ถึงสิบนาทีจากัวร์ก็เดินกลับเข้ามาพร้อมหมอนกับผ้าห่มเขาเอาไปวางที่โซฟาก่อนจะเดินมาหาเธอแล้วเอามือแตะหน้าผากเธอเบาๆ
"อืมมตัวยังรุมๆ เดี๋ยวฉันจะตั้งนาฬิกาปลุกไว้จะได้ตื่นมาเอายาให้เธอกิน"
"ไม่กินไม่ได้เหรอ"
"ไม่ได้ไม่กินยาจะหายได้ไง"
"แต่ว่ามัน"
"เอางี้เดี๋ยวฉันจะบดยาให้เป็นผงแล้วผสมน้ำผลไม้ให้เธอดื่มดีมั้ยเธอจะได้ไม่ขม"
"แล้วทำไมเมื่อกี้นายไม่ทำแบบนี้ล่ะ"
"ถ้าทำแล้วฉันจะได้จูบเธอมั้ยล่ะ"
".................................."
"เราไม่ได้จูบกันมานานแล้วนะเธอไม่คิดถึงจูบของฉันบ้างหรือไงวะพรีม" จากัวร์ส่งสายตามาให้จนเธอต้องรีบหันหน้าไปอีกทางเพราะสายตาของเขามันทำให้เธอใจสั่น
"ไม่คิดถึงอะไรทั้งนั้นแล่ะแล้วนายก็เลิกเอาเรื่องนี้มาพูดได้แล้วเพราะฉันไม่ชอบที่สำคัญฉันก็ลืมเรื่องคืนนั้นไปแล้วด้วย" แม้ปากจะบอกว่าลืมแต่ใครจะรู้ว่าเธอไม่เคยลืมมันไปได้เลย ครั้งแรกของเธอกับจากัวร์ครั้งแรกที่เรามีอะไรกันลึกซึ้งก่อนจะมีครั้งที่สองสามตามมาซึ่งเหตุการณ์มันก็เกิดขึ้นในห้องนอนของเธอเอง ก่อนที่เขาจะกลับกรุงเทพหลังจากนั้นเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยจนถึงวันที่อาเรนอาเสือมาคุยเรื่องหมั้นของเธอกับจากัวร์
"นั่นสินะเรื่องระหว่างเราเธอคงลืมมันไปหมดแล้วเธอคงไม่เคยคิดถึงมันเลยสินะพรีมเพราะในหัวใจของเธอมันมีแต่เฮียลีโอเพียงแค่คนเดียว" น้ำเสียงที่ฟังดูเศร้าเธอไม่รู้ว่าเขาเศร้าจริงหรือแค่แกล้งเศร้ากันแน่เพราะจากัวร์ชอบแกล้งเธอมันเลยทำให้เธอไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะเศร้าเสียใจที่เธอพูดว่าเธอลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเรา
"เห้ออฉันบ่นอะไรวะ ไร้สาระชิบหาย" พูดจบเขาก็เดินกลับไปที่โซฟาแล้วล้มตัวลงนอนทันที พอเธอเห็นว่าเขาหลับเธอก็เอนตัวลงนอนโดยที่ยังเปิดหัวเตียงไว้ทั้งสองฝั่งเพราะเธอเป็นโรคกลัวความมืดเธอไม่เคยปิดไฟนอนเลยสักคืนตั้งแต่โตมาจำความได้
กลางดึกคืนนั้น
จากัวร์
"ฮือออ ฮืออออ"
เสียงร้องไห้ของคนที่นอนอยู่บนเตียงทำให้เขาต้องรีบลุกขึ้นมาดูแทบจะทันทีอยากจะบอกว่าเขานอนหลับแบบไม่ได้หลับสนิทเพราะห่วงคนไม่สบาย
"พรีมเป็นอะไร"
"หนาววว พรีมหนาวววว ฮือออ แม่จ๋ากอดพรีมหน่อย" เธอเพ้ออยากให้แม่กอดแต่ตอนนี้ไม่มีแม่ไงมีแต่ผมนี่แล่ะผมตัดสินใจในสิบวินาทีรีบขยับตัวขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วมุดตัวเข้าในผ้าห่มของพรีมก่อนจะดึงตัวเธอเข้ามากอดเพื่อคลายความหนาวทั้งที่ผมไม่ได้หนาวเลยสักนิด ผมกอดพรีมไว้แนบอกเอามือลูบผมของเธอเบาๆ ช้าๆ
"กอดแน่นๆ " คนป่วยเพ้อให้กอดแน่นผมก็กอดแน่นๆ ตามที่เธอต้องการจะหาว่าผมฉวยโอกาสคงไม่ได้หรอกนะเพราะถ้าผมไม่ทำเธอก็จะครางจะเพ้อทั้งคืนแน่
"กอดกันกอดกัน" พรีมขยับตัวนอนตะแคงเข้าหาตัวผมพร้อมกับเอื้อมมาโอบรอบเอวของผมเอาไว้ มันรู้สึกแปลกๆ เหมือนกันที่เรามานอนกอดกันแบบนี้รู้สึกแปลกๆ รู้สึกดีด้วยเหมือนเราเป็นคนรักกันจริงๆ อยากจะบอกว่าตั้งแต่โตเป็นหนุ่มผมไม่เคยกอดผู้หญิงคนไหนแม้แต่แม่กับเจ๊ทั้งสองผมยังไม่กอดเลยเพราะคิดว่าตัวเองโตเป็นหนุ่มแล้วไงอยากกอดสาวๆ เท่านั้น และพรีมก็เป็นผู้หญิงคนแรกที่ผมกอด แต่จริงๆ แล้วกับพรีมมันไม่ใช่แค่กอดอย่างเดียวมันมีอะไรที่มากกว่านั้น เรามีอะไรกันอย่างลึกซึ้งมันเป็นครั้งแรกของผมกับพรีมผมจะไม่มีวันลืมว่าเคยได้แตะต้องได้สัมผัสคนในอ้อมกอดนี้ ทุกสัดส่วนในร่างกายของเธอมีแค่ผมเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ได้สัมผัสได้จูบได้ลูบไล้ ถามว่าเคยคิดอยากจะลองมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นบ้างไหมหลังจากที่ได้มีอะไรกับพรีมมาแล้วบอกได้เลยว่าไม่เคยมีความคิดนั้นเลยร่างกายและหัวใจของผมมีให้คนในอ้อมกอดนี้เพียงคนเดียวเท่านั้นผมจูบหน้าผากของพรีมที่ยังนอนกอดผมไว้แน่น
"กล่อมพรีมด้วยสิ" กอดไม่พอให้กล่อมอีกแล้วผมเคยกล่อมใครที่ไหนวะกล่อมไม่เป็นก็ต้องกล่อมครับในเวลานี้ไม่งั้นยัยนี่อาจจะตื่นมางอแง
"อืมมมม อืมมมมม อื้มมมม อืมมมมม" ปากก็ฮัมเพลงกล่อมไปมือก็คอยตบตูดยัยนี่ไปเบาๆ กล่อมไปได้สักพักผมก็ง่วงเองเลยตอนนี้ก่อนจะหลับตาลงพร้อมกับเสียงกล่อมของผมที่ค่อยๆ เงียบลงช้าๆ
ช่างเป็นผู้ชายอบอุ่นซะจริงๆ เลยจากัวร์>//
- ผู้เขียน
