สองปีต่อมา....
รู้ตัวว่าเธอสำคัญในวันที่สายไปแล้ว...
ปาลทัตเข้าใจคำนี้อย่างท่องแท้ก็เมื่อวันที่ไม่มีพิมพ์อัปสรข้างกาย วันที่ไม่มีเธออยู่ในชีวิตไม่ว่าจะสถานะใด แซตไลน์ที่เราเคยคุยกันไม่สามารถส่งข้อความได้ ชื่อเธอที่เขาตั้งเป็นรายการโปรดเอาไว้ก็ไม่สามารถโทรออกได้ แม้กระทั่งหน้าไอจีเธอเขาก็ไม่สามารถดูอะไรได้ เธอบล็อกเขาทุกช่องทางการติดต่อ
ซึ่งเขาควรจะดีใจ เพราะมันเป็นผลพวงมาจากสิ่งที่เขาเลือก
แต่เปล่าเลย นอกจากจะไม่รู้สึกดีใจแล้วเขายังเครียดหนักยิ่งกว่าเดิมที่ไม่สามารถติดต่อเธอได้ แต่ทว่าก็โทษใครไม่ได้เพราะเขาเองที่เป็นคนผลักไสเธอออกไปจากชีวิต ทว่าพอเธอหายออกไปจากชีวิตจริงๆ กลับกลายเป็นเขาเองที่เครียดหนัก ทุกข์หนัก ทรมานเพราะการกระทำของตัวเอง กระวนกระวายใจเพราะความคิดถึง อยากไปหา อยากเจอหน้า อยากได้ยินเสียง อยากเห็นรอยยิ้มหวานๆ พิมพ์ใจของเธอที่ยิ้มให้เขาทั้งตาทั้งปาก อยากกอดเธอ อยากจูบเธ
