พิมพ์อัปสรฟุบหน้าลงกับโต๊ะทันทีเมื่อน้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ร่วงแหมะลงบนหน้าหนังสือที่กำลังอ่านสอบ เธอพยายามไม่คิดพยายามไม่นึกถึงภาวนาให้เหตุการณ์นั้นเป็นเพียงฝันร้ายที่พอลืมตาตื่นขึ้นมาก็หายไป
ทว่าไม่เพียงแต่มันจะไม่หายไปมันยังทำให้เธอเจ็บปวดอย่างที่สุด ยิ่งนึกถึงก็ยิ่งเจ็บปวดมาก ภาพเหตุการณ์ต่างๆ ระหว่างเธอกับปาลทัตวิ่งวนอยู่ในหัว ที่ผ่านมาก็มีบ้างที่ทะเลาะกันตามประสาคนเป็นแฟน ซึ่งมันไม่ได้รุนแรงอะไร พอทะเลาะกันจบก็ปรับจูนกันได้ทุกครั้ง ยิ่งรู้สึกเข้าใจกันกว่าเดิม กระทั่งช่วงหลังเราไม่เคยทะเลาะกันเลย หรือต่อให้ที่ผ่านมาเราเคยทะเลาะกัน แต่ก็ไม่มีครั้งไหนที่ทำให้รู้สึกว่าเราต้องเลิกกัน
คำว่าเลิก...ไม่เคยมีอยู่ในหัวของเธอ
นอกจากไม่มียังฝันไกลไปถึงอนาคตที่จะมีร่วมกัน
ทว่าฝันของเธอก็ต้องสลาย เมื่อมันเป็นเธอคนเดียวที่วาดฝัน...ปาลทัตไม่เคยวาดฝันถึงอนาคตของเรา เส้นทางของเขาไม่เคยมีเธอเดินร
