"พริ้ม..."
“พี่ไม่โอเคเหรอ? ตรงไหนที่ไม่โอเคพี่บอกพริ้มสิ หรือว่าสองเดือนมันนานไป...งั้นทุกเดือนมั้ย พริ้มบินไปหาพี่ปาลทุกเดือนก็ได้”
“...”
“ไม่ได้เหรอ?”
“...”
"หึๆ ต้องเลิกกันจริงๆ สินะ พี่คิดมาหมดแล้วนี่ วางแผนอนาคตตัวเองเอาไว้ทุกอย่างแล้ว...ซึ่งอนาคตพี่ไม่มีพริ้มอยู่ในนั้น" เขาวางแผนทุกอย่างเอาไว้หมดแล้ว เส้นทางชีวิตของเขาไม่เคยมีเธอร่วมเดินตั้งแต่แรก แล้วเขาเข้ามาหาเธอทำไม เขามาทำให้เธอหลงรักหัวปักหัวป่ำทำไม
มันสนุกเหรอ
"สักวันพริ้มจะเจอผู้ชายที่ดีกว่าพี่" เป็นอีกครั้งที่ปาลทัตต้องเบือนหน้าหนี
พิมพ์อัปสรแสยะยิ้มให้กับความโง่บรมของตัวเอง โง่ที่คิดว่าเขารัก โง่ที่คิดว่าเขาแคร์ โง่ที่คิดว่าตัวเองสำคัญ โง่ที่ฝันถึงอนาคตร่วมกับเขา โง่...ที่ยอมยกหัวใจให้เขาปล่อยตัวปล่อยกายให้เขาชมเชยง่ายๆ
โคตรโง่เลยพริ้ม
เธอโง่จริงๆ พิมพ์อัปสร
"...พี่เลวมากนะ เรื่องของเรามันไม่มีความหมายกับพี่เ
