วันต่อมา...
“สุดท้ายก็เหลือแค่เราสองคน”
พิมพ์อัปสรหันไปยิ้มน้อยๆ ให้กับหนุ่มรุ่นพี่แผนกไอทีที่มีดีกรีเป็นถึงรองหัวหน้าแผนก ซึ่งกำลังนั่งดูเมนูอยู่ฝั่งตรงข้าม เธอรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจีบ การที่เธอได้มานั่งทานข้าวกับเขาสองต่อสองในครั้งนี้ มันไม่ได้เกิดจากความบังเอิญแต่มันเกิดจากการที่ทุกคนรู้เห็นเป็นใจ ทั้งจากรุ่นพี่ในแผนกของเธอและเพื่อนร่วมงานของเขา
ทุกคนต่างร่วมใจกันมีธุระขึ้นมาแบบฉับพลันเพื่อเปิดโอกาสให้เขาจีบเธอได้เต็มที่
“น้องพริ้มมาทานที่ร้านนี้บ่อยรึเปล่าครับ”
“เคยมาทานกับพวกพี่ๆ ในแผนกสองสามครั้งค่ะ ไม่ค่อยบ่อยมาก ปกติจะเดินข้ามฝั่งไปหาอะไรทานกันที่ร้านในฟู้ดเซ็นเตอร์มากกว่าค่ะ”
“อย่างน้อยน้องพริ้มก็ยังเคยมา แต่พี่สิครับยังไม่เคยมาเลย คงต้องให้น้องพริ้มช่วยแนะนำแล้วแหละ พี่ไม่ค่อยสันทัดอาหารจำพวกเส้นเท่าไหร่”
พิมพ์อัปสรยิ้มให้เขา ก่อนจะก้มดูเมนูต่อ
"น้องพริ้ม..."
เสียงเรียกทำให
