สามสิบนาทีต่อมา...
เห้อ!...
ปาลทัตถอนหายใจแรงออกมาทันทีเมื่อพิมพ์อัปสรกับรุ่นพี่หน้าหยกเดินพ้นออกจากโต๊ะ เรื่องที่เธอพูดเสียงอ่อนเสียงหวานค่อยเอาอกเอาใจไอ้หนุ่มรุ่นพี่คนนั้นมันทำให้เขาหัวร้อน อยากจะลุกขึ้นล้มโต๊ะก็หลายครั้ง
"มึงผิดไอ้ปาล ถ้ามึงอยากจะได้น้องพริ้มคืนมึงควรง้อน้องดีๆ ไม่ใช่กวนตีนใส่แบบนี้ แล้วหน้ามึงอะเพิ่งฉีดโบท็อกซ์เหรอ ตึงอยู่ได้"
"แล้วน้องมึงไม่กวนตีนกูเลยงั้นสิ? พูดเสียงเล็กเสียงน้อยหัวเราะกระซิบกระซาบยิ้มหวานให้ผู้ชายคนอื่นมันสมควรงั้นเหรอ" แล้วก็ทำต่อหน้าต่อตาเขาด้วยสิประเด็น เหมือนว่าเธอกำลังทดสอบความอดทนของเขา
ปราบปลื้มเลิกคิ้วมอง ถอนหายใจออกมาเบาๆ
"ทำไมจะไม่สมควรวะ น้องพริ้มโสด เขาจะพูดจะยิ้มจะหัวเราะกับผู้ชายคนไหนก็ได้ มันเป็นสิทธิ์ของเขา มึงก็แค่แฟนเก่าเฮงซวยที่เลิกกันไปสองปีมีสิทธิ์อะไรไม่พอใจเขา รู้สถานะตัวเองบ้างเหอะว่าตอนนี้มึงไม่ใช่ผู้ล่า และมึงก็ไม่ใช่
