“เอาพริ้ม”
“นี่คุณ!” ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างตวัดมองคนตัวสูงอย่างไม่พอใจ ริมฝีปากเม้มแน่น ก่อนจะเป่าพรูลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด “รู้ตัวมั้ยว่ากำลังทำตัวน่ารำคาญมากแค่ไหน ทำแบบนี้คิดว่ามันโอเคงั้นเหรอ”
ปาลทัตยิ้ม เมื่อวางเดิมพันหมดหน้าตักไปแล้วก็ไม่มีทางที่เขาจะถอยง่ายๆ
ผลลัพธ์เดียวที่จะทำให้เขายอมถอย คือการได้หัวใจตัวเองกลับคืนมา
“พี่ไม่รู้ว่ามันโอเคมั้ย แต่ถ้าการทำตัวน่ารำคาญของพี่คือการได้อยู่ใกล้ๆ พริ้ม ทำให้พริ้มเห็นพี่ในสายตาพี่มองว่ามันคุ้มค่า พี่ยอมเป็นคนน่ารำคาญในสายตาพริ้ม”
พิมพ์อัปสรมองเขาตาขวาง พูดไม่ออก ไม่คิดว่าปาลทัตจะมาไม้นี้ เธอพูดเธอด่าอะไรก็เอาแต่นิ่งเหมือนโยนหินใส่กำแพง เขาไม่รู้สึกเจ็บรู้สึกหงุดหงิดบ้างหรือไง
ถ้าเขาเป็นแบบนั้นเธอยังจะอาละวาดได้มากกว่านี้
"พี่ไม่แก้ตัวว่าที่ผ่านมาพี่ผิด เพราะพี่ผิดจริงๆ ที่เคยคิดอะไรง่ายๆ คิดตื้อๆ ทำให้พริ้มเสียใจ...พี่ขอโทษนะครับ ข
