ผ่านไปสองชั่วโมงทว่าข้อความที่พิมพ์อัปสรส่งไปยังไม่ถูกเปิดอ่าน เธอไม่รู้ว่าปาลทัตนอนต่อหรือยุ่งจนไม่มีเวลาตอบกลับข้อความของเธอกันแน่ ทว่ายิ่งเวลาผ่านไปนานความกระวนกระวายในใจของเธอก็ยิ่งมีมากขึ้น
นอกจากความรู้สึกกระวนกระวายก็คือความรู้สึกกลัวเล็กๆที่แทรกซึมเข้ามา
พิมพ์อัปสรมองหน้าห้องแซตครั้งสุดท้าย ก่อนจะกดปิดแล้วคว่ำหน้าจอโทรศัพท์ลงกับโต๊ะเลคเชอร์ หยิบไอแพดขึ้นมาเตรียมจดเลคเชอร์ต่อ
กระทั่งสามชั่วโมงผ่านไป...
การบรรยายสุดแสนจะน่าเบื่อก็จบลงพร้อมกับเสียงไชโยโห่ร้องของนักศึกษาเกือบร้อยชีวิต จนอาจารย์ผู้บรรยายต้องมองค้อน เรียกเสียงหัวเราะของเหล่านักศึกษาให้ดังกระหึ่มขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียง
แต่ทว่าถึงการบรรยายจะน่าเบื่อก็ไม่มีใครกล้าหลับ ทุกคนตั้งใจฟังเท่าที่สมองจะรับไหวเพราะรู้ดีว่าเนื้อหาส่วนนี้จะถูกนำมาถามสำหรับการสอบปากเปล่า (Oral test)
พิมพ์อัปสรหยิบโทรศัพท์ที่ไม่ได้สนใจตลอดสามชั่วโ
