ตอนที่ 8 ไม่ใช่แฟน

1781 คำ

"อาว่าชุดนี้โป๊ไปค่ะ" กรณ์เอ่ยบอกเมื่อเห็นชมดาวหยิบชุดว่ายน้ำสีดำขึ้นมาดู เป็นแบบสองชิ้นที่ปิดแค่ข้างบนและข้างล่าง แต่ช่วงขากางเกงเว้าสูงมาก จนเขาคิดว่ามันคงไม่สามารถปกปิดอะไรได้ "ชุดนี้ดีกว่านะคะ" กรณ์หยิบชุดว่ายน้ำตัวใหม่ขึ้นมาแทน เป็นกางเกงขาสั้นสีดำ และเสื้อแขนยาวสีเดียวกัน เขาว่าแค่นี้ก็สั้นและรัดรูปจนมองแล้วคิดไปถึงไหนต่อไหนได้ "ไม่ได้ขอความเห็นค่ะ!" ชมดาวปัดมืออีกฝ่ายออกแล้วเดินหนีบชุดว่ายน้ำตัวนั้นไปด้วย เป็นแค่คนดูแลไม่ต้องมาออกความเห็น เป็นแฟนเมื่อไหร่ค่อยมาว่ากัน! หยิบชุดว่ายน้ำแบบวันพีชสีขาวที่แหกตั้งแต่คอลงมายันสะดือ ส่วนด้านหลังเปลือยทั้งหมด ชุดนี้ใส่ยังไงก็สวย และเธอเป็นคนผิวขาวมากด้วย ร้อยทั้งร้อย ใครมันจะไม่มอง "เอาสองชุดนี้ค่ะ" ชมดาวยื่นให้พนักงานไปคิดเงิน ก่อนจะค้นหาบัตรเครดิตในกระเป๋าสะพาย ทว่าหายังไงก็หาไม่เจอ คนตัวเล็กยืนนิ่งคิด ลืมไปว่าตัวเองไม่ได้ขอบัตรเครดิตจากแด๊ดดี้มานี่นา แล้วแด๊ดดี้ก็ไม่ถามลูกสักคำว่ามีตังค์ไหม เฮ้อออออ "อาซื้อให้ค่ะ" กรณ์ยื่นบัตรเครดิตของตัวเองยื่นให้พนักงานไป ถือว่าเป็นของขวัญให้หลานที่กลับมาจากต่างประเทศ "ไม่ต้องค่ะ ชมซื้อเอง" ชมดาวบอกก่อนจะหยิบมือถือออกมาต่อสายหาคนเป็นพ่อ เรื่องอะไรจะยอมให้คนอื่นซื้อ ไม่ได้เป็นอะไรกัน ฉะนั้นอย่ามายุ่ง! แต่ทำยังไง ฝ่ายนั้นก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์สักที แด๊ดดี้นะแด๊ดดี้! ทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้ กรณ์พยักพเยิดหน้าให้พนักงานเอาบัตรไปรูดได้ พนักงานสาวก็พยักหน้ารับแล้วทำตาม ชมดาวกดวางสายก่อนจะยัดมือถือกลับลงที่เก่าด้วยท่าทางเซ็ง ๆ เอามือกอดอกแล้วเมินหน้าไปทางอื่น อย่าคิดว่าการที่เขาซื้อของให้เธอมันจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมา ไม่เลย ไม่สักนิด! "หนูอยากซื้ออะไรอีกไหมคะ เดี๋ยวอาซื้อให้เองค่ะ" บอกเมื่อพนักงานยื่นบัตรกลับมาพร้อมถุงกระดาษที่มีชุดว่ายน้ำของชมดาวอยู่ในนั้น กรณ์รับมันมาถือเอาไว้เองทั้งหมด ชมดาวไม่พูด แต่เดินนำหน้า สายตามองสำรวจว่ามีอะไรให้ซื้ออีก เพราะเครื่องสำอางเธอจะเอาไว้ซื้อท้ายสุด คงใช้เวลาอยู่พอสมควร สายตาหยุดมองที่ร้านจิวเวลรี่แบรนด์หนึ่ง แน่นอน ผู้หญิงกับเครื่องประดับย่อมเป็นของคู่กันอยู่แล้ว "เข้าไปดูไหมคะ" กรณ์ถามหลานสาวเมื่อเห็นอีกฝ่ายมองด้วยความสนใจ เผื่อชมดาวมีอะไรอยากได้ เขาจะซื้อให้เอง ชมดาวไม่พูดด้วย ทว่าเดินเข้าไปในร้าน และมองหากำไรแขน เธอเป็นคนที่ชอบใส่กำไลแขนมาก ๆ แขนเธอสวย เรียวขาวเนียน เวลาใส่เครื่องประดับที่ข้อมือจึงน่ามอง ไล่สายตาดูเครื่องประดับตามที่พนักงานบอก และลองไปเรื่อย จนดวงตาไปสะดุดอยู่ที่สร้อยข้อมือเส้นหนึ่ง เป็นดาวดวงเล็กเรียงต่อกันจนเกิดเป็นความสวยงาม "คอลเล็กชันนี้มีสามสีค่ะคุณลูกค้า สีทอง สีโรสโกลด์ และสีขาว หากหมดแล้ว ไม่มีมาเพิ่มแล้วค่ะ รับรองว่า ไม่ซ้ำใครแน่นอนค่ะ" พนักงานสาวเชียร์ให้คุณลูกค้าสนใจมากขึ้นไปอีก แน่นอน ชมดาวชี้ไปยังสร้อยข้อมือสีขาว "ขอดูเส้นนี้ค่ะ" "ได้ค่ะ" พนักงานสาวรีบหยิบกล่องเครื่องประดับออกมาให้คุณลูกค้า พร้อมทั้งหยิบสร้อยข้อมือออกมาให้ลอง พอมันอยู่บนแขนขาว ๆ ยิ่งทำให้เครื่องประดับสวยไปอีก "สวยไหมคะ" ชมดาวหันกลับไปถามคนด้านหลังพลางฉีกยิ้มจนตาหยี แต่พอนึกขึ้นได้ว่าเธองอนเขาอยู่นี่ รีบหุบยิ้มลงทันทีแล้วดึงสายตากลับมา กรณ์อมยิ้ม รีบเขยิบเข้าไปใกล้หลาน โน้มใบหน้าลงต่ำจนได้กลิ่นหอม ๆ ของเจ้าตัว กระซิบที่ข้างหูน้ำเสียงแหบพร่า "สวยค่ะ หนูใส่อะไรก็สวย ดูดีไปหมดเลยค่ะ" ชมดาวมองแรง พลางเขยิบออกมา เชอะ! อย่ามาชมหน่อยเลย สวยแล้วทำไมถึงไม่ชอบล่ะ เพราะที่ไม่ชอบ ก็แปลว่าไม่สวยไง! "อาซื้อให้ค่ะ" แน่นอน มันต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว เธอไม่มีเงินนี่ หรือจะคิดว่าตัวเองเปย์ แต่โทษที อากรณ์ไม่ได้อยากเปย์เธอตั้งแต่ทีแรก แต่ที่ยอมซื้อให้ก็เพราะเธอไม่ได้เอาบัตรเครดิตจากแด๊ดดี้มาต่างหาก "เอาเส้นนี้ค่ะ" ชมดาวบอกกับพนักงาน จะได้ไม่ต้องถอด แล้วเก็บเส้นเดิมกลับลงในกระเป๋า ไว้ใส่โอกาสหน้าอีกที กรณ์ยื่นบัตรเครดิตให้ทางร้านเอาไปรูด ไม่นานรับบัตรกลับมา พร้อมถุงที่มีกล่องเปล่าในนั้น ชมดาวเดินออกมาจากร้าน เธอหิวน้ำ จึงเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าร้านขายน้ำตรงโซนของกิน "เอาน้ำส้มแก้วนึงค่ะ" "เอาน้ำเปล่าครับ ไม่เอาน้ำส้ม" กรณ์ที่เดินตามมาแล้วได้ยินรีบบอกปัด ชมดาวดื่มเครื่องดื่มมีแก๊สทีไรปวดท้องทุกที เขาไม่อยากให้เป็นแบบนั้นอีก "อากรณ์! ชมจะกินน้ำส้ม" มีสิทธิ์อะไรมาบอกยกเลิกออเดอร์ของเธอ ตัวเองอยากกินน้ำเปล่า ก็กินไปคนเดียวสิ ส่วนเธอจะกินน้ำส้ม! "เดี๋ยวปวดท้องค่ะ หนูเคยปวดท้องเพราะน้ำอัดลมมาแล้วจำไม่ได้เหรอคะ" ตอนนั้นชมดาวร้องไห้หนักมาก และคนที่เจ็บมากกว่าลูกก็คือผู้การสันต์ นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับว่าชมดาวเกิดอุบัติเหตุ เวลาที่ผู้การสันต์เครียด คนในบ้านก็เครียดตาม เหมารวมทุกอย่างไม่มีแยกแยะ เขาถึงไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับชมดาวไง "เรื่องของชม! เอาน้ำส้มค่ะ" ชมดาวหันกลับไปบอกแม่ค้าอีกครั้ง ก่อนจะรับแก้วน้ำมาถือ แล้วเดินดูดหลอดออกห่างร้าน ส่วนคนที่มีหน้าที่จ่ายตังค์ก็รับไปจบ ๆ กรณ์มองตามหลังพลางส่ายหัว ดื้อมาก! ควักแบงก์ยี่สิบออกจากกระเป๋าแล้วยื่นให้แม่ค้าไป "น่ารักจังเลยค่ะ แฟนงอแง ก็ไม่โมโห" เธอนึกว่าคนทั้งคู่จะทะเลาะกันเสียอีก แต่เปล่าเลย ฝั่งผู้ชายใจเย็นมาก น้อยนักที่เธอจะเจอแบบนี้ กรณ์อมยิ้มให้เจ้าของร้านเพียงนิด ก่อนจะเก็บกระเป๋ากลับคืน แล้วเดินตามชมดาวเข้าช็อปเครื่องสำอาง ชมดาวใช้เวลาเดินเลือกเครื่องสำอางอยู่นานสองนาน เพราะต้องเทสทุกอย่าง ผู้หญิงเท่านั้นถึงจะรู้ "น่ารักจังเลยค่ะ รอแฟนเลือกเครื่องสำอางได้ด้วย ไม่บ่นสักคำ" พนักงานในช็อปตั้งใจจะกระชับมิตรกับคุณลูกค้าเพื่อจะได้ยอดขายหนัก ๆ ก็เลยชมแฟนของลูกค้าไป "ไม่ใช่แฟนค่ะ!" ชมดาวรีบสวนกลับ มองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่าไม่ใช่แฟนกัน พนักงานสาวคนนั้นค่อย ๆ หุบยิ้มลง แทบอยากเอากำปั้นทุบหัวตัวเอง สรุป จะได้ยอด หรือจะโดนรีพอร์ตกันแน่เนี่ย! "ไม่ใช่แฟน แต่เป็น ‘สามี’ ครับ" กรณ์บอกกับพนักงานสาวยิ้ม ๆ เมื่อเห็นฝ่ายนั้นหน้าเสีย ถือว่าเป็นขวัญและกำลังใจในการทำงานก็แล้วกัน ชมดาวหันขวับมองแรงใส่คนตัวโต เพราะไม่คิดว่าอากรณ์จะเล่นแบบนี้ 'ผัวเหรอ?' ไม่มีทาง! อย่างอากรณ์ คงเป็นได้แค่บอดี้การ์ดของเธอ! พนักงานสาวหลุดยิ้ม แล้วเดินตามคนทั้งคู่เพื่อให้คำแนะนำ ก็คงจะงอนสามีแหละ แบบนี้ทุกที นิสัยผู้หญิง พอทะเลาะหน่อยก็บอกโสด พอดีกันก็กลับมามีคู่อีกครั้ง ชมดาวเลือกซื้อเครื่องสำอางเสร็จเดินถอนหายใจฟึดฟัดออกมาเพราะยังงอนไม่หาย "อากรณ์!" คนที่ได้ยินหันขวับ ฝ่ายนั้นก็วิ่งเข้ามาปะทะกอดเขาอย่างแรง กรณ์เบ้หน้าเพราะไม่ทันตั้งตัว แต่พอดูดี ๆ ก็นึกว่าใคร คนใกล้บ้านนี่เอง "มากับใครคะ" กรณ์ถามหญิงสาวกลับ เพราะไม่เห็นใครมาด้วย หรือคนอื่น ๆ ไปไหนกัน "มากับเพื่อนค่ะ เพื่อนไปเข้าห้องน้ำ แล้วอาล่ะคะ มากับใคร" กรณ์ละสายตาออกจากใบหน้าของจ๋า แล้วมองใบหน้าของชมดาวนิ่ง ทว่าฝ่ายนั้นกลับสะบัดหน้าไปทางอื่น "เจ้านายค่ะ" ชมดาวคงไม่อยากให้เขาเป็นผัวต่อหน้าคนอื่น งั้นเราคงต้องเป็นเจ้านายกับลูกน้องแล้วแหละ ชมดาวได้ยินอย่างนั้นเม้มปาก รู้สึกน้อยใจขึ้นมา เมื่อกี้ยังบอกพนักงานในร้านว่าเป็นผัวของเธออยู่เลย แต่พอกับสาว ๆ สวย ๆ กลับบอกว่าเธอเป็นเจ้านายซะงั้น รีบเดินออกห่างพร้อมน้ำตาอาบสองข้างแก้ม คนใจร้าย อย่าหวังว่าเธอจะญาติดีด้วยเลย! "ไม่ตามไปเหรอคะ" จ๋าถาม ไม่ใช่ว่าเธอเข้ามาทำให้อากรณ์กับเจ้านายทะเลาะกันหรอกนะ "งั้นอาไปก่อน ไว้เจอกันที่บ้าน" วางมือบนหัวของหลานแล้วยีเบา ๆ ก่อนจะกวาดสายตามองหาว่าคนตัวเล็กไปอยู่ที่ไหน แต่หายังไงก็หาไม่เจอ เริ่มรู้สึกร้อนใจ จนต้องหยิบมือถือออกมาต่อสายหาชมดาว แต่...เขาไม่มีเบอร์ชมดาวนี่ แทบอยากปามือถือใส่กำแพงแรง ๆ พอคิดว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับหลานสาว เขาก็ไม่ได้สนใจขอเบอร์โทรไว้ กรณ์ยัดมือถือลงในกระเป๋ากางเกงแล้วรีบเดินไปขอความช่วยเหลือที่ประชาสัมพันธ์ ให้ช่วยประกาศตามหา ไม่นานก็ได้ทราบว่าชมดาวไปอยู่มุมไหนของห้าง กรณ์ชะงักเท้าเมื่อกำลังจะเดินถึงรถ เขาทราบพิกัดจากพนักงานรักษาความปลอดภัยว่าชมดาวอยู่ที่ลานจอดรถ แต่ไม่คิดว่าภาพที่เห็นตรงหน้า..

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more