"แด๊ดดี้ขา...คุณตาเสียแล้วค่ะ" ชมจันทร์บอกกับสามีด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ เมื่อวางสายจากยาย อีกฝ่ายเพิ่งโทรมาบอกเมื่อครู่
น้ำตาอาบเต็มสองข้างแก้ม แขนเรียวสวมกอดคนที่เดินเข้ามาหา ใบหน้าซุกลงกับอกของผู้เป็นสามี สะอึดสะอื้นไห้ด้วยความเสียใจ
เธอรู้ว่าตาอายุมากแล้ว นับรวมอายุขัยได้เก้าสิบเอ็ดปี แต่มันก็ยังทำใจไม่ได้อยู่ดี
ทุกเย็นหลังเลิกงานเธอจะแวะไปที่บ้านตากับยายตลอด ไปพูดคุยกับสองเฒ่าเป็นประจำ เธอเคยชวนคนทั้งคู่มาอยู่ด้วยกันที่คฤหาสน์ แต่ตากับยายไม่อยากมา
ชินกับพื้นที่และคนใกล้บ้าน ยังพอมีคนรู้จักให้พูดคุยกัน หากมาอยู่ที่นี่ก็ไม่พ้นต้องงอแงกลับบ้านอยู่ดี
ชมจันทร์ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ตามใจคนทั้งคู่ และแวะเวียนไปหาอยู่ตลอด เอาของกินไปให้ เอาเงินไว้ให้ใช้ ขาดเหลืออะไรเธอเข้าไปดูแล
อีกทางก็คือผู้การสันต์ ที่มักส่งลูกน้องไปสอดส่องดูแลตากับยาย แต่เช้านี้ ตาเธอกลับไม่ยอมตื่นขึ้นมา ยายบอกว่าเหมือนคนน
