“พี่กายโอเคไหมคะ” บัณฑิตาเอ่ยถามกายสิทธิ์เมื่อเห็นใบหน้าเครียดขรึมของเขา
“โอเค” เขาตอบเสียงขรึมดังเดิม
“ดูเหมือนพี่จะไม่ค่อยโอเคหรือเปล่าคะ”
“ทำไม”
“ก็พี่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด พี่ยังรักพี่พีชอยู่ใช่ไหม” บัณฑิตาตัดสินใจถามออกไปตรง ๆ
“มันเป็นอดีตไปแล้ว” เขาเดินเข้าบ้านอย่างเชื่องช้า
“แต่เป็นอดีตที่พี่ลืมไม่ลง เพราะยังรักเขาอยู่”
“พี่ไม่ได้รักเขาแล้ว”
“จริงเหรอคะ”
“หึงเหรอ” เขาเอ่ยถามคนที่เดินตามมา เธอก็ชนกับเขาเข้าอย่างจังเมื่อเขาหยุดเดินกะทันหัน
“โอ๊ย!” เขารีบกอดรัดร่างเธอเอาไว้ ก่อนจะตวัดอุ้มพาไปยังห้องพักผ่อน
“ว้าย! พี่กาย!” เธอร้องแล้วกอดคอหนาของเขาเอาไว้
“พี่ถามยังไม่ตอบเลย”
“ถามว่าหึงไหมน่ะเหรอคะ” เธอทวนประโยคของเขาพลันหน้าแดง เมื่อให้เขาอุ้มมาเอนหลังที่ห้องพักผ่อนของตัวบ้าน ตรงนี้โล่งอากาศดีมีฟูกนอนเอาไว้สำหรับเอนกาย ซึ่งกายสิทธิ์มักมานอนเล่นที่นี่เสมอ
“ใครจะไปหึงกันล่ะคะ
