“ก็มารอเธอไง” ปณิตาเอ่ยขึ้นแล้วยิ้ม บัณฑิตาเดินไปนั่งลงตรงข้ามกับเพื่อนแล้วมองหน้ากายสิทธิ์สลับกันไปมาอย่างงุนงง
“ฉันรู้นานแล้วว่าแกแต่งงานกับครูกาย”
“ห้ะ!” บัณฑิตาอุทานตาเหลือก สีหน้าแตกตื่น
“ไม่ต้องตกใจหรอก เราเข้าใจ”
“เข้าใจอย่างนั้นเหรอ” บัณฑิตาทวนคำเพื่อนตาปริบ ๆ
“อืม... ก็พี่แกโดนยิงตาย แกไม่มีใคร แล้วพี่บุ๊กขอเอาไว้ก่อนตาย ครูกายก็เลยต้องรับแกมาดูแลไง”
“อืม...” บัณฑิตาครางรับ แปลกใจที่เพื่อนเข้าใจอะไรง่ายขนาดนี้
“แล้วแกไม่ได้เอาเรื่องนี้ไปบอกใครใช่ไหม”
“ฉันเป็นเพื่อนแกนะ ถึงฉันจะไม่เอาไหนไปบ้าง แต่ฉันก็อยากเป็นเพื่อนที่ดีของแกนะเบอร์รี่ ฉันรู้ว่าแกโดดเดี่ยวแค่ไหนที่พี่บุ๊กจากไป แกเสียใจและเคว้งคว้าง ฉันเป็นเพื่อนแกมานาน ทำไมจะไม่รู้ว่าแกกลัวแค่ไหน เห็นฉันบ้า ๆ บอ ๆ แบบนี้ฉันก็รักแกนะเบอร์รี่”
“ปันปัน” บัณฑิตาเรียกเพื่อนก่อนจะปล่อยโฮออกมา
“ฉันอาจจะอยากรู้อยากเห็นไปบ้าง
