“แกตกใจทำไม ฉันก็เห็นว่าเด็กเดี๋ยวนี้ก็มีเสี่ยเลี้ยงด้วยกันทั้งนั้น”
“ที่ฉันอุทานเพราะว่า...” ยังพูดไม่ทันจบบัณฑิตาก็หัวเราะร่วน
“แกหัวเราะอะไรของแก” ปณิตามองเพื่อนอย่างสงสัย เธอคิดว่าตัวเองเดาถูกเพราะเพื่อนมีท่าทีตกใจ แต่ทำไมถึงได้โดนหัวเราะเยาะเสียงดังขนาดนี้ได้
“ก็แกน่ะสิ เพ้อเจ้อละเมอหรือไง ฉันนี่นะจะมีเสี่ยที่ไหนมาเลี้ยง บ้าน่ะสิ แก่นกะโหลกกะลาซะขนาดนี้”
“อ้าว... แล้วแกถามทำไมว่าฉันรู้ได้ยังไง” ปณิตาเอ่ยถามอย่างงุนงง
“ฉันแกล้งแก แกล้งเออออห่อหมกไปแบบนั้นเอง”
“ไปกินหมูกระทะกัน” ปณิตาหมดสนุกไม่แกล้งเพื่อนอีก รีบเปลี่ยนเรื่องในทันที
“ไม่ไป”
“แกมีอะไรรึเปล่า”
“ไม่มี”
“ไม่มีก็ต้องไปสิ” ปณิตาลากมือของเพื่อนให้เดินไปยังร้านหมูกระทะ
“รับรองว่าวันนี้ไม่ต้องออกตังค์ มีคนเลี้ยง”
“ใครเลี้ยง”
“โน่นไง” ปณิตารีบรั้งแขนเพื่อนเข้าไปยังร้านหมูกระทะ ผู้ชายที่นั่งอยู่มีสองคนคือพงศ์กับพัฒน์
