“เบอร์รี่ เบอร์รี่ ดีใจจังที่ได้เจอแก” เสียงของปณิตาทำให้บัณฑิตาหันขวับไปมอง เธอตกใจรีบหันไปมองกายสิทธิ์ เขาหายไปเสียแล้ว
ดีนะที่เขาจ่ายเงินให้เธอแล้ว ไม่อย่างนั้นเธอคงโดนประจานว่าซื้อของไม่มีเงินจ่าย
“แกมาเที่ยวกับใครเหรอ” ปณิตาเอ่ยถาม สอดส่ายสายตาหาคนที่มาด้วย
“ฉันมาคนเดียว” บัณฑิตารีบหิ้วถุงชุดชั้นในเดินออกมาจากร้าน พนักงานสาวมองตามมาอย่างสงสัย ทำให้บัณฑิตาต้องรีบก้าวหนีเร็ว ๆ กลัวพนักงานจะทักขึ้นมาว่าเธอมากับกายสิทธิ์
“คนเดียวอย่างนั้นเหรอ ฉันเห็นผู้ชายคนหนึ่งคุ้น ๆ แต่นึกไม่ออก เพราะสวมหมวกปิดหน้าเอาไว้ แถมยังใส่หน้ากากอนามัยอีก เหมือนเขามากับแกเลยเบอร์รี่” ประโยคของเพื่อนสนิททำให้บัณฑิตานึกหมั่นไส้ไปถึงคนที่เดินหนีไปไหนแล้วก็ไม่รู้
ขนาดใส่หน้ากากอนามัยยังหล่อทะลุหน้ากากออกมาอีก ไม่อย่างนั้นพนักงานสาวคนนั้นคงไม่ยิ้มหวานให้กายสิทธิ์หรอก
“แกตาฝาดน่ะสิ บางทีผู้ชายคนนั้นอาจจะเป็นผั
