ตงหยางเข้าไปที่กระโจมของฝูเหิงแล้วเอ่ยเรื่องที่เขาพูดกับโยวลู่มาให้เขาได้ฟัง
“ในเมื่อข้ารั้งนางไว้ได้แล้ว เจ้าอย่าได้หมิ่นเกียรตินางเป็นอันขาด” ตงหยางมองน้องชายอย่างแข็งกร้าว
ครั้งนี้เขาไม่อาจยอมให้น้องชายได้อีก ไม่เช่นนั้น สิ่งที่เขารับปากไว้คงได้เสียคนแล้ว
“รู้แล้วน่า ทีท่านไม่เห็นจะเป็นอันใดเลย” ฝูเหิงบ่นเสียงเบา
“หึ เรื่องของข้า หากเจ้าอยากแต่งกับนางก็จงได้อย่าได้รีบร้อน” เขาเอ่ยเตือนก่อนที่จะออกไปจัดการเรื่องผู้อพยพต่อ
ฝูเหิงถอนหายใจออกมา เขาจะทำอันใดนางได้ เพียงแค่อยากจะจับมือยังต้องยอมให้นางยินยอมเสียก่อนเลย
เรื่องของพี่ชายกับหนิงเฉิงไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ แต่เขาไม่อยากจะพูดถึงเสียมากกว่า ในเมื่อเป็นความชอบของพี่ชายแล้วเขาจะเข้าไปยุ่งได้อย่างไร
เจินเหยานางมาหาฝูเหิงอย่างที่บอกไว้จริงๆ เมื่อดูแลให้เขากินข้าวเรียบร้อยนางก็กลับไปที่กระโจมเพื่อช่วยบิดามารดาเก็บของ
แม้ของที่มีติดตัวม
