คณิกาสาวใบหน้าแข็งค้าง เมื่อเห็นสายตาแข็งกร้าวของฝูเหิงที่มองมาทางนางอย่างไม่พอใจ
“นายท่าน ข้าน้อยทำสิ่งใดผิดไปหรือไม่เจ้าคะ” นางเอ่ยถามเสียงสั่นอย่างหวาดกลัว
“นั่งให้ห่างๆ คนของข้าหน่อย” ฝูเหิงเอ่ยอย่างเหยียบเย็น
หากไม่ใช่เพราะจินเหยานางยังกินไม่อิ่ม เขาคงได้ลุกพานางกลับที่พักเสียก่อนแล้ว
จินเหยาส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ สองพี่น้องเซี่ยไม่ต่างกันสักนิด หนิงเฉิงที่ถูกคณิการินเหล้าให้อย่างเอาใจก็ถูกลากตัวออกจากงานเลี้ยงไปถามกลางสายตาตกตะลึงของผู้อื่น
ความจริงเจินเหยานางไม่ได้นึกอยากอาหารตรงหน้าแล้ว แต่ในเมื่อแม่ทัพก็ออกจากงานไปแล้ว หากฝูเหิงที่เป็นรองแม่ทัพลุกออกไปอีกคน เช่นนั้นแล้วผู้อื่นจะคิดเช่นไร
เพราะความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง และความง่วงงุนที่ได้รับ เจินเหยานางก็ทนนั่งต่อไปไม่ไหว จึงคิดที่จะขอตัวกลับที่พัก
นางกระซิบบอกฝูเหิงให้เขานั่งอยู่ต่อ เพื่อที่ไม่อยากจะออกไปพร้อมกัน ประเดี๋ย
