ฝูเหิงสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใจ ยิ่งลมหายใจของนางที่เป่ารดออกมา ทำให้เขาเสียสติ มือของฝูเหิงสั่นเทา ไม่อาจจะเช็ดผมให้เจินเหยาได้ต่อไป
“เหยาเหยา” เขาเอ่ยเรียกนางเสียงแหบพร่า
“หืม” นางปรือตาขึ้นมามอง เมื่อเห็นว่าเป็นฝูเหิงก็ไม่ได้สนใจอันใด
แต่การปรือตาของนางมันเหมือนยิ่งทำให้การควบคุมอารมณ์ของฝูเหิงหมดไป เพียงช้อนสายตาขึ้นมามองเขา หัวใจของเขาก็กระตุกจนสูญเสียการควบคุม
ฝูเหิงจับตัวเจินเหยาพลิกหงายนอน พร้อมทั้งขึ้นคร่อมนางไว้ เขาก้มลงประกบจุมพิตนางอย่างอ่อนโยน เจินเหยานางก็ไม่ได้หลบเลี่ยงทั้งยังตอบรับสัมผัสของฝูเหิงอีกด้วย
“อื้มมมมม” เสียงครางหวานของนางร้องอย่างน่าฟัง เมื่อฝ่ามือของฝูเหิงลูบไล้ไปตามเรือนร่างของนาง
ไฟปรารถนาในกายของฝูเหิงลุกโชน สาบเสื้อของเจินเหยาเปิดออกให้เห็นเนินอกขาวผ่องจนห้ามใจไม่ให้ไปลูบคลำไม่ได้
เจินเหยาครางหวานออกมานางไม่ได้หลบเลี่ยงการกระทำของเขาอาจจะเพราะว่านางไร้ซ
