แต่เพียงไม่นานเสียงร้องตะโกนเรียกหมอก็ดังขึ้น
“ท่านหมอกัว ท่านรีบไปดูท่านรองแม่ทัพเร็วขอรับ” เสี่ยวถงวิ่งมาที่กระโจมรักษาอย่างร้อนร้น
เจินเหยาเมื่อรู้ว่าผู้บาดเจ็บเป็นรองแม่ทัพ ตะเกียบในมือของนางก็หยุดชะงักทันที แต่ก็กลับมาลงมือกินข้าวเช่นเดิมในเวลาไม่นาน
“เจ้าไม่คิดจะไปดูหรือ” หนิงเฉิงเอ่ยถามน้องสาวอย่างสงสัย
“รองแม่ทัพมีตั้งหลายคน อีกอย่างท่านหมอกัวก็ไปแล้ว ข้าจะไปทำไมเจ้าคะ” นางกินข้าวต่ออย่างไม่ใส่ใจ
แต่ในใจของนางก็อดที่จะสะท้านไม่ได้ เพราะทหารที่มาตามหมอกัวดูร้อนรน คนเจ็บน่าจะบาดเจ็บอยู่ไม่น้อย
เจินเหยานางนั่งพักต่ออีกไม่นานก็เตรียมลุกขึ้นเพื่อกลับไปรักษาผู้บาดเจ็บต่อ หมอกัวก็เร่งฝีเท้ามาที่นางอย่างร้อนรนเช่นเดียวกับทหารในตอนแรก
“คุณหนูหวัง เรื่องนี้เห็นทีต้องรบกวนเจ้าแล้ว ลูกธนูฝั่งลึกยิ่งนัก ข้าไม่อาจจะผ่าได้” เขาเอ่ยออกมาอย่างร้อนใจ
หากรองแม่ทัพเซี่ยเป็นอันใดไป เห็นทีแม่ทัพ
