ก่อนที่เจินเหยานางจะออกไปช่วยหมอกัว โยวลู่ให้นางเปลี่ยนเป็นชุดบุรุษ ทั้งยังใช้ผ้าปิดหน้าตลอด
เจินเหยานางยังต้องใช้ผ้ารัดหน้าอก เพื่อปกปิดเรือนร่างที่มใหญ่โตของนาง
เมื่อเข้ามาถึงกระโจมรักษา เจินเหยานางก็ขมวดคิ้วทันที เพราะทหารที่ได้รับบาดเจ็บทั้งมากและนอนต่างนอนเบียดเสียดกันอย่างหนาแน่น แผลบางคนก็เริ่มที่จะเน่าจนเป็นหนองเสียแล้ว
“มีอันใดหรือคุณหนูหวัง” หมอกัวเอ่ยถามเมื่อนางหยุดนิ่งอยู่ที่หน้ากระโจม
“ข้าขอปากมากสักคำได้หรือไม่” นางเอ่ยถามก่อนที่จะออกความคิดเห็น
เพราะเจินเหยานางได้ชื่อว่าเป็นศิษย์ของหมอจาง หมอกัวจึงยอมที่จะรับฟังนาง
“ท่านควรแยกคนเจ็บหนักออกจากผู้อื่น ทั้งยังทหารที่มีธนูปักอยู่ที่ตัวควรจะผ่าออกเสียในทันที”
“เจ้าผ่าได้หรือ” เขาร้องถามอย่างตื่นตระหนก เพราะนางเพิ่งจะอายุเพียงเท่าใดเอง
“เจ้าค่ะ แต่เครื่องมือที่ท่านใช้ต้องสะอาด ไม่เช่นนั้นต่อให้ผ่าออกได้ ก็อาจจะรักษาชีวิตไว
