ฝูเหิงอารมณ์ของเขาในตอนนี้ไม่สู้ดีนัก ตั้งแต่วันที่เจินเหยานางออกจากค่ายไปเขาก็ไม่รู้ข่าวของนางอีกเลย เมื่อให้เสี่ยวถงไปตรวจดูก็พบว่าตระกูลหวังไม่อยู่ที่นั่นเสียแล้ว
“แล้วรู้หรือไม่ว่าไปที่ใด” เขาจ้องมองเสี่ยวถงเหมือนอยากจะแยกร่างของเขาทิ้ง หากคำตอบที่ออกไปไม่ตรงอย่างที่ใจคิด
“ไม่มีผู้ใดทราบขอรับ” ฝูเหิงยกเท้าขึ้นถีบเสี่ยวถงจนล้มกลิ้งไปกลับพื้น
“แต่ แต่ มีทหารมาพาตัวพวกเขาไปขอรับ”
“ก็พูดให้มันเร็วๆ จะได้ไม่เจ็บตัว” เขาตวาดออกมาเสียงดัง
แต่ก็ไม่มีเวลาให้ฝูเหิงได้ตรวจสอบว่าทหารที่มาพาตัวคนตระกูลหวังไปเป็นคนของผู้ใด เขาจำต้องออกไปจัดการทหารแคว้นเว่ยที่ออกมาท้ารบอยู่ที่นอกค่าย
ใบหน้าที่ถมึงทึงของฝูเหิงช่างต่างจากพี่ชายที่ถึงแม้ภายนอกจะดูเรียบเฉยเช่นปกติ แต่แววตาของเขาก็เปล่งประกายราวกับพบเจอเรื่องยินดีมา
เพียงคำยั่วยุของทหารแคว้นเว่ยไม่กี่คำ ก็ทำให้โทสะของฝูเหิงแทบจะระเบิดออกมา เขาดึงกร
