ตงหยางมองนางอย่างแปลกใจ เหตุใดฝูเหิงถึงปล่อยตัวนางออกมาได้ง่ายเช่นนี้
“เอ่อ” ตงหยางกำลังจะบอกว่าหนิงเฉิงยังไม่กลับไปที่ค่ายผู้อพยพ แต่เขาก็เดินออกมาเสียก่อน
“ท่านพี่กลับกันเถิดเจ้าค่ะ” นางมองสำรวจพี่ชายที่เดินท่าทางแปลกๆ ออกมาจากกระโจม ก่อนจะหันไปก้มหัวให้ตงหยาง แล้วเดินออกจากค่ายทหารไปพร้อมกัน
“เหตุใดสภาพท่านถึงเป็นเช่นนี้” นางเอ่ยถาม เมื่อออกห่างจากกระโจมตงหยางมาแล้ว
“เอ่อ เอ่อ” เขาจะพูดเช่นไรกับนางสาวดี หนิงเฉิงพูดไม่ออก
“ท่านไม่ต้องพูดแล้ว ข้ารู้แล้วว่าท่านเป็นอันใด”
“เหยาเหยา” หนิงเฉิงเบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อรู้น้องสาวรู้ว่าเขาโดนอันใดมา
“เดินช้าลงเสียหน่อย เท้าข้าเจ็บยิ่งนัก” นางบอกพี่ชาย เพราะนางก็ไม่อยากให้พี่ชายถูกผู้อื่นจับได้เช่นกัน
“ท่านกับพี่หยาง ตั้งแต่เมื่อใดเจ้าคะ” เจินเหยาเอ่ยถามพี่ชายเสียงเบา
หนิงเฉิงที่ประคองน้องสาวอยู่ก็ก้มหน้าลงอย่างเขินอาย
“ข้ากับเขามีใจให
