เจินเหยาจัดการเย็บเสร็จเรียบร้อยนางก็ทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดแรก เพราะความตกใจกับเหตุการณ์ที่พบเจอทั้งยังเหนื่อยที่ต้องรองรับอารมณ์ของฝูเหิง นางจึงเหนื่อยจนอยากจะกลับไปพักที่กระโจม
ฝูเหิงที่เห็นสีหน้าที่เหนื่อยล้าของนางก็ไม่คิดอยากจะกลั่นแกล้งนางต่อ
“ขึ้นมานอนเป็นเพื่อนข้า” เขาหวังดีอยากให้นางได้พักผ่อน
แต่เจินเหยากลับถลึงตามองเขาอย่างไม่สบอารมณ์
นางหันหลังไปจัดการเก็บเครื่องมือของนาง และข้าวของที่ระเกะระกะกลับเข้าที่
“ท่านพักเสียเถิดขอรับ ข้าจะกลับไปพักสักครู่” นางบอกเขาก่อนที่จะช่วยแต่งตัว พร้อมทั้งห่มผ้าให้กับเขาด้วย
“โอ๊ยยย” เมื่อเจินเหยานางเก็บของแล้วกำลังเดินออกไป ฝูเหิงก็ส่งเสียงร้องออกมาทันที
“ท่านเจ็บมากหรือไม่ขอรับ” นางเอ่ยถาม เพราะคิดว่าคงต้องไปขอยาที่หมอกัวมาให้เขาเพื่อบรรเทาความปวด
“เจ็บ” ฝูเหิงยกมือขึ้นจับที่แผล พร้อมแสร้งเจ็บปวด
“เช่นนั้น ข้าจะไปขอยาที่ท่านหมอกัวให้ขอร
