นางจะกำหนดเวลาที่แน่นอนได้อย่างไร ในเมื่อต้องรักษาคน แล้วทหารส่วนมากก็รอเวลาไม่ได้เสียด้วย
“เจ้าช้าไปหนึ่งชั่วยาม” ฝูเหิงเอ่ยเสียงเข้มอย่างไม่พอใจ
“ข้ากำหนดเวลาเช่นนั้นไม่ได้” นางเอ่ยออกมาอย่างเหนื่อยใจ
“มีหมอตั้งมากในค่ายก็ให้ผู้อื่นจัดการไปเสีย”
“หมอท่านอื่นก็มีงานเต็มมือ ท่านอย่าได้ไม่รู้ความได้หรือไม่”
เช่นนั้นต่อไป เจ้าก็ไม่ต้องไปรักษาให้ผู้ใดแล้ว”
“ฝูเหิง หากท่านยังดื้อรั้นเช่นนี้ ข้าเห็นทีไม่อาจดูแลท่านได้แล้ว”
“หากเจ้าเดินออกไป ข้าจะจับเจ้าโยนกลับไปที่ค่ายอพยพด้านนอก” ฝูเหิงเอ่ยออกมาโดยไม่ได้คิด เพราะเขาเพียงแต่หึงหวงนางเกินไปเท่านั้น
“แล้วแต่ท่านเลย ชีวิตท่านสำคัญเพียงผู้เดียวหรืออย่างไร ทหารผู้อื่นก็รักชีวิตเช่นกัน เขาก็อยากจะมีทางรอด ข้าช่วยพวกเขาได้ แต่ท่านอยากจะให้ข้ายืนมองพวกเขาตายอย่างนั้นหรือ” ฝูเหิงตกตะลึงเมื่อเห็นนางมีโทสะกับเขาอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ปกตินางจะเก
