ภายในห้องพักของโรงพยาบาลเอกชนร่างสูงของติณณ์นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยส่วนเพื่อนรักทั้งสองนั่งหลับอยู่บนโซฟาข้างเตียง ครั้งนี้ไม่มีภรรยาของเขามีเฝ้าหรือดูแลแต่กลับเป็นเพื่อนทั้งสองที่ยังไม่ได้กลับบ้านไปไหนยังคงดูอาการของเพื่อนไม่ห่าง
“ปุณ ปุณ!!” ติณณ์ที่รู้สึกตัวตื่นตอนเช้าละเมอชื่อเมียของตัวเองเสียงดัง ความรู้สึกของเขาตอนนี้เหมือนว่าตัวเองกำลังจะสูญเสียอะไรบางอย่างไป จนน้ำตาใสหยอดลงที่ห่างตาโดยที่เขายังไม่แม้แต่ลืมตาตื่น ก่อนที่แดนและครามจะเดินเข้ามาดูอาการของเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง
“ไอ้ติณณ์”
“ปุณ!!” ดวงตาคมค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมอง เขาโฟกัสที่ต้นเสียงเรียกจนรู้ว่าเป็นใครก่อนที่เขาจะโฟกัสสายตาไปรอบห้องแต่กลับไม่พบคนที่เขาอยากเจอและอยากจะอธิบายมากที่สุด
“ปุณอยู่ไหน”
“ไม่รู้”
“กูจะไปหาปุณ ปล่อยเว้ย!!” ความดื้อของติณณ์ที่เขายังไม่หายป่วยดีพยายามจะดึงสายน้ำเกลือและลุกลงจากเตียงผู้ป่วยแต่ยังดีที
