ตอนที่ 5
2195 คำ
อัครพลก้มมองคนในอ้อมกอดที่หลับสนิทไปแล้วก่อนจะยิ้มอย่างเอ็นดูสุดท้ายก็อดใจไม่ไหวก้มลงหอมแก้มเนียนสองฟอดใหญ่ ชายหนุ่มคิดถึงวันนั้นวันที่เขาเข้าใจผิดคิดว่าอารดาคือผู้หญิงที่ลูกน้องจัดหามาให้คลายเหงา แม้หญิงสาวจะมาเคาะห้องเขาด้วยสภาพมึนเมาซึ่งเขาไม่นิยมนอนกับผู้หญิงเมาเสียด้วย แต่ไม่รู้ทำไมแค่ได้สัมผัสร่างนุ่มนิ่มหอมกรุ่นเขาก็ลืมเลือนทุกสิ่งและลากเธอขึ้นเตียงจนทุกสิ่งทุกอย่างถลำลึกไปไกลจนยากจะเรียกคืน กว่าจะรู้ว่าตัวเองเข้าใจผิดและอารดาคือลูกน้องของตัวเองเขาก็ได้พรากความสาวของเธอไปเสียแล้ว หลังจากวันนั้นเขาจึงยื่นข้อเสนอให้เธอมาเป็นผู้หญิงของเขาและอัครพลก็บอกกับตัวเองว่าเขาตัดสินใจไม่ผิดเพราะอารดาดูแลเอาใจใส่เขาเป็นอย่างดีและไม่เคยทำอะไรให้ต้องหนักใจ หญิงสาวไม่เคยเรียกร้องทรัพย์สินเงินทองจากเขาแถมยังยืนยันที่จะทำงานในตำแหน่งพนักงานต้อนรับที่โรงแรมต่อไป เป็นเขาเสียเองที่ทนไม่ได้เพราะเห็นตำตาว่าอารดาเป็นที่สนใจของแขกทั้งชาวไทยและต่างชาติมากเพียงใดเขาจึงใช้อำนาจสั่งให้เธอมาเป็นผู้ช่วยเลขาเพื่อจะได้อยู่ในสายตาและไม่ต้องถูกแทะโลมจากแขกชีกอบางคน อัครพลนอนคิดถึงความหลังระหว่างเขาและหญิงสาวในอ้อมกอดจนกระทั่งหลับไป
สัมผัสบางเบาที่ที่ยุ่มย่ามบนใบหน้าและเนื้อตัวทำให้อารดารู้สึกตัวตื่นก่อนจะพบว่าคนที่รบกวนนิทรารมย์อันแสนสุขของเธอก็คือผู้ชายที่เป็นเจ้าของทั้งตัวและหัวใจของเธอนั่นเอง
“คุณใหญ่...อย่ากวนสิคะอายจะนอน” ร่างบางต่อว่าพร้อมหันหลังหนีพร้อมดึงผ้าห่มมาคลุมร่างเอาไว้จนมิด อัครพลยิ้มเอ็นดูลูกแมวขี้เซาก่อนจะดึงผ้าห่มออกและกดจมูกโด่งลงบนแก้มเนียนใสนั้นอย่างหมั่นเขี้ยว
“ถ้าอายยังไม่ตื่นผมจะลักหลับแล้วนะ” พูดจบฝ่ามือร้อนๆก็หายเข้าไปในผ้าห่มและชอนไชเข้าใต้กระโปรงชุดนอนเรียบลื่นของอารดาทันที
“อุ๊ย” อารดาตื่นเต็มที่เมื่อถูกรุกราน แต่กว่าเธอจะรู้ตัวก็สิ้นหนทางหนีเสียแล้วเมื่อพญาราชสีห์ที่จ้องตะครุบเหยื่อกอดรัดเธอไว้แน่นจนแทบหายใจไม่ออก
“เสียใจด้วยสาวน้อยคุณเสร็จผมแน่” อัครพลแกล้งซุกไซร้ใบหน้าที่เริ่มมีไรหนวดไปตามซอกคอของอารดาทำให้หญิงสาวหัวเราะออกมาด้วยความจั๊กกะจี้ เมื่อหยอกล้อคนในอ้อมกอดจนพอใจอัครพลจึงปล่อยร่างบางเป็นอิสระ
“กี่โมงแล้วคะ ตายแล้ว!!!” อารดาอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อเหลือบมองนาฬิกาแล้วพบว่าขณะนี้เป็นเวลาสิบโมงเช้าแล้ว
“ยังไม่ตาย” อัครพลไม่วายแกล้งแหย่คนที่ทำหน้าตาตื่น
“สิบโมงเช้า ทำไมอายถึงตื่นสายได้ขนาดนี้คุณใหญ่รอสักครู่นะคะเดี๋ยวอายจะรีบทำอาหารเช้าให้” อารดาบอกพร้อมทำท่าจะกระโจนลงจากเตียงแต่ถูกอัครพลดึงเอาไว้จนเซไปปะทะอก
“คุณใหญ่ปล่อยอายก่อนค่ะ เดี๋ยวคุณจะสายยิ่งกว่านี้นะคะ”
“ไม่ต้องรีบหรอกวันนี้ผมไม่ไปทำงาน”
“คะ” อารดาทำหน้าเหมือนได้ยินว่าพระอาทิตย์จะขึ้นทางทิศตะวันตก เธอไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหมที่คนบ้างานและเห็นเวลาทุกวินาทีเป็นเงินเป็นทองอย่างอัครพลพูดว่าวันนี้เขาจะไม่ไปทำงาน
“คุณได้ยินไม่ผิดหรอก วันนี้ผมจะอยู่กับคุณชดเชยที่เมื่อวานผิดสัญญาที่บอกว่าจะรีบกลับมาหาคุณไง”
“โถ่...เรื่องแค่นี้เองอายไม่ซีเรียสหรอกค่ะ งานของคุณใหญ่สำคัญกว่า”
“อายก็สำคัญสำหรับผมเหมือนกัน”
“คุณใหญ่” อารดาครางอย่างไม่เชื่อหูว่าอัครพลจะพูดแบบนี้ออกมา
“แล้ววันนี้อายก็ไม่ต้องเหนื่อยทำอาหารหรอกนะ เดี๋ยวผมจะสั่งจากร้านข้างล่างขึ้นมา”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่นี่เป็นคำสั่ง ถ้าอายอยากทำอะไรให้ผมไปช่วยผมโกนหนวดดีกว่าผมโกนเองไม่ถนัด” อารดาแอบย่นจมูกใส่คนตรงหน้าเพราะทุกครั้งเขาก็โกนด้วยตัวเองไม่พ้นหาเรื่องอยากรังแกเธอมากกว่า
“ไปอาบน้ำกันเถอะผมชักหิวแล้วล่ะ” โดยไม่รอคำตอบอัครพลช้อนร่างของอารดาขึ้นจากที่นอนและเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที และกว่าที่ทั้งสองจะได้ทานอาหารมื้อเช้าก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงเพราะคนที่อ้างว่าหิวและชวนเธอรีบอาบน้ำเรียกร้องการอาบน้ำแบบ ‘พิเศษ’ จนเธอแทบหมดเรี่ยวแรง
อัครพลทานอาหารด้วยท่าทางอารมณ์ดีจนเกินเหตุ แถมขยันส่งสายตาเจ้าชู้ให้เธอตลอดเวลาจนอารดานึกอยากข่วนหน้าหล่อๆนั่นให้เลือดซิบแต่เธอรู้ดีว่าเธอไม่มีทางทำแบบนั้นได้ลง ดูเขาจะมีความสุขและอารมณ์ดีเหลือเกินที่ได้แกล้งเธอ แต่อารดาก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอเองก็มีความสุขเหลือเกินที่เขายอมทิ้งงานมาอยู่เป็นเพื่อนโดยให้เหตุผลว่าเธอยังไม่หายดี หลังจากอาหารมื้อเช้าที่ได้ทานตอนเกือบเที่ยงจบลงอัครพลก็พาเธอย้ายไปที่โซฟาหน้าทีวีก่อนจะชวนกันดูหนังฝรั่ง แอ็กชั่นอย่างที่เขาชื่นชอบ ตั้งแต่คบกันมาอัครพลไม่เคยพาเธอไปดูหนังหรือเดินห้างเลยสักครั้งแม้เธอจะอยากชวนเขาไปเหมือนคู่รักคนอื่นๆแต่อารดาก็ได้แต่เจียมตัวเพราะไม่รู้ว่าเขาวางเธอไว้ในฐานะใด เธอจึงไม่กล้าเรียกร้องอะไรมากไปกว่าที่เป็นอยู่ ส่วนมากเธอจึงมักไปกับเพื่อนสนิทอย่างพาฝันหรือไม่ก็เพื่อนรุ่นพี่อย่างมาริสา อัครพลให้บัตรเครดิตเธอไว้ใช้จ่ายโดยไม่จำกัดวงเงินแต่น้อยครั้งที่เธอจะหยิบมาใช้จนเขาเอ่ยถามและยื่นคำขาดว่าหากเธอไม่ใช้เขาจะโกรธเธอจึงต้องปฏิบัติตามเพราะไม่อยากทำอะไรที่เป็นการขัดใจเขา หลังจากภาพยนตร์ที่อัครพลเปิดจบลงชายหนุ่มก็ปิดทีวีและหันมาสนใจคนที่นอนซบอกอยู่นิ่งๆแทน
“อาย”
“ขา” อารดาขานรับด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานทำให้ได้รับจุมพิตที่หน้าผากเป็นการตอบแทน
“กลับบ้านเป็นยังไงบ้างเล่าให้ผมฟังบ้างสิ”
“ก็สนุกดีค่ะ อายช่วยพี่ชายเลี้ยงเจ้าตัวเล็กกำลังน่ารักน่าชังเลยค่ะ” อารดาเล่าด้วยน้ำเสียงแจ่มใสเพราะเธอหลงรักหลานชายตัวน้อยเข้าเต็มเปา
“พี่ชายอายที่เป็นทหารน่ะเหรอ” อัครพลเอ่ยถามอย่างคลับคล้ายคลับคลาว่าอารดาเคยเล่าให้ฟังว่ามีพี่ชายหนึ่งคนรับราชการทหารอยู่ที่ต่างจังหวัดกับมารดาส่วนบิดานั้นเสียชีวิตไปนานแล้ว
“ใช่ค่ะ พี่กริชเป็นทหารเพิ่งย้ายกลับมาจากภาคใต้อายก็เลยหมดห่วงไปอีกเยอะเลย ไม่อย่างนั้นอายคงต้องกังวลตลอดกลัวว่าพี่กริชจะได้รับอันตราย กลัวพี่สะใภ้จะเป็นม่ายกลัวหลานไม่มีพ่อและที่สำคัญอายกลัวว่าแม่จะทำใจไม่ได้หากพี่ชายอายเป็นอะไรไป”
“กลัวหลายอย่างจัง” อัครพลเอ่ยแซว
“ก็เรามีกันอยู่แค่นี้นี่คะ”
“ห่วงแต่คนอื่นแล้วไม่ห่วงตัวเองบ้างเหรอ”
“อายไม่มีอะไรให้ห่วงนี่คะ ทุกวันนี้อายมีงานดีๆทำสามารถช่วยพี่กริชเลี้ยงดูแม่ให้อยู่อย่างสุขสบายได้อายก็พอใจแล้วล่ะค่ะ”
“อายส่งเสียแม่ด้วยเหรอ”
“ใช่ค่ะ อายส่งเงินให้แม่ทุกเดือนเพราะอายกับพี่กริชตกลงกันแล้วว่าจะไม่ให้แม่ทำงานอะไรอีกให้อยู่ช่วยเลี้ยงหลานที่บ้านแล้วอายกับพี่กริชจะช่วยกันดูแลแม่เอง แม่ของอายท่านลำบากเลี้ยงอายกับพี่กริชมาครึ่งค่อนชีวิตแล้วล่ะค่ะตอนนี้ถึงเวลาที่อายกับพี่กริชจะต้องดูแลท่านบ้างแล้ว” อารดาบอกอย่างภูมิใจที่วันนี้เธอสามารถดูแลมารดาได้เป็นอย่างดี
“ส่งเงินให้แม่ด้วยแล้วจะพอใช้เหรอ” อารดาเงยหน้าขึ้นมองคนพูดอย่างฉงน
“คุณใหญ่ถามเหมือนตัวเองไม่ใช่ท่านประธานแห่ง The Famous เลยนะคะ ใครๆก็รู้ว่าที่นี่จ่ายเงินเดือนพนักงานแพงแค่ไหน ใครๆถึงอยากเข้ามาร่วมงานด้วยไงคะ อายตัวคนเดียวก็ไม่ค่อยได้ใช้อะไรมากมายนอกจากส่งให้แม่แล้วที่เหลืออายก็เก็บไว้เพื่ออนาคต”
“แบบนี้ใช่ไหมถึงไม่ยอมลาออกจากงาน” อัครพลเพิ่งเข้าใจเหตุผลที่อารดาไม่ยอมออกจากงานก็ตอนนี้เอง ผู้หญิงที่รักศักดิ์ศรีอย่างเธอคงอยากยืนด้วยลำแข้งของตัวเองมากกว่าจะเป็นนกน้อยในกรงทองที่เฝ้ารอเจ้าของป้อนอาหารแต่เพียงอย่างเดียว
“ค่ะ อายอยากทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองเพราะมันภูมิใจกว่า...กว่า...” อารดาไม่กล้าพูดว่าภูมิใจกว่าการใช้เงินของเขาแต่อัครพลดูจะเข้าใจสิ่งที่เธอต้องการจะบอกได้อย่างง่ายดาย
“ภูมิใจกว่าใช้เงินของผมใช่ไหม” อารดามองสบตาเขาอย่างต้องการรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร จะโกรธเธอหรือเปล่าที่ทำท่าเหมือนรังเกียจเงินของเขา
“เอ่อ...”
“ผมรู้ว่าอายคิดยังไง แต่ฟังผมนะอายผมอยากให้อายรู้ว่าสำหรับผมอายไม่ใช่คนอื่น อายมีสิทธิ์ทุกอย่างในของๆผมแล้วการที่ผัวจะให้เงินเมียใช้มันก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายหรือน่าอายตรงไหน ผมไม่อยากให้อายลำบากแล้วอีกอย่างเงินทองผมก็มีเยอะแยะหากผมจะใช้มันดูแลอายดูแลครอบครัวของอายก็ไม่เห็นว่ามันจะทำให้ผมเดือดร้อนตรงไหน เพราะฉะนั้นเลิกเกรงใจเลิกคิดเล็กคิดน้อยได้แล้ว”
“ก็อายไม่อยากให้ใครว่าเอาได้นี่คะว่าอายอยู่กับคุณเพราะรักความสบาย”
“ก็ไม่เห็นจะต้องสนใจปากชาวบ้านนี่ การได้ดูแลอายคือความสุขของผมและผมก็รู้ดีว่าอายเป็นคนยังไงแล้วเรื่องบัตรเครดิตที่ผมให้ไว้ใช้ก็เหมือนกัน ผมเห็นยอดแต่ละเดือนแล้วนะ อายแทบไม่ได้ใช้บัตรที่ผมให้เลยบางทีผมก็น้อยใจเหมือนกันนะมันอดคิดไม่ได้ว่าอายรังเกียจ”
“ไม่ใช่นะคะ อายไม่เคยรังเกียจของที่เป็นของคุณใหญ่เลยนะคะ” อารดาละล่ำละลักบอกเพราะกลัวเขาจะเข้าใจผิด
“ถ้าอย่างนั้นเรื่องส่งเสียทางบ้านอายผมจะจัดการเอง ตั้งแต่เดือนนี้เป็นต้นไปอายไม่ต้องส่งเงินให้ทางบ้านอีกแล้วเดี๋ยวผมจะให้คเชนทร์จัดการเรื่องนี้เอง ส่วนเงินเดือนของอายก็เก็บเอาไว้ถ้าอายอยากได้อะไรก็ใช้บัตรที่ผมให้ไว้แทนเข้าใจไหม”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นตกลงตามนี้ ถ้าอายปฏิเสธผมคงคิดเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้นอกจากว่าอายรังเกียจ”
“ก็ได้ค่ะ” สุดท้ายอารดาก็ต้องยอมตามที่คนเผด็จการต้องการ
“ดีมากว่าง่ายๆแบบนี้น่ารักมากรู้ไหม”
“ขอบคุณนะคะคุณใหญ่ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่คุณทำให้อาย”
“มันเป็นหน้าที่ของผมที่ต้องดูแลทุกๆเรื่องของอายอยู่แล้วนี่ไม่เห็นต้องขอบคุณเลย อายรู้ไว้แค่ว่าการได้ดูแลอายคือความสุขของผมแค่นี้ก็พอแล้วอย่างอื่นไม่ต้องไปสนใจ”
“ค่ะ อายจะจำไว้”
“เด็กดี” อัครพลเอ่ยชมและยิ้มอย่างพอใจที่อารดายอมตกลงตามที่เขาต้องการ ทั้งสองใช้เวลาในยามบ่ายคลอเคลียกันอยู่บนโซฟาหน้าทีวีไม่ยอมห่าง ผลัดกันเล่าเรื่องนู้นเรื่องนี้ซึ่งไม่พ้นที่เขาจะเอ่ยถามเรื่องที่เธอกลับไปเยี่ยมบ้านเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ก่อนจะสำทับในตอนท้ายว่าหากมีเวลาเขาจะหาโอกาสไปเยี่ยมบ้านเธอสักครั้ง สร้างความตื่นเต้นให้ อารดาเป็นอย่างมากว่าเขาจะไปในฐานะอะไร แม้จะอยากรู้เพียงใดหญิงสาวก็ได้แต่เก็บไว้ในใจไม่กล้าเอ่ยถามและรอคอยจนกว่าวันนั้นจะมาถึง
- ผู้เขียน
