ตอนที่ 6
1190 คำ
อารดาตื่นมาเตรียมอาหารเช้าและช่วยอัครพลแต่งตัวเหมือนที่ทำเป็นประจำทุกวัน และวันนี้ท่านประธานใหญ่แห่ง The Famous ก็อนุญาตให้เธอกลับไปทำงานได้แล้วแม้เธอจะต้องใช้ลูกอ้อนอยู่พักใหญ่กว่าเขาจะยอม ชายหนุ่มถามแล้วถามอีกว่าเธอแน่ใจว่าหายดีแล้วรวมถึงทายาให้เธอด้วยตัวเองก่อนจะจูงมือกันเดินไปยังลานจอดรถหลังจากรับประทานอาหารเช้าเรียบร้อย คเชนทร์เปิดประตูให้อย่างรู้งานก่อนจะขับเคลื่อนเมอร์ซิเดสสีดำมันปลาบออกจากลานจอดรถ อารดาเตรียมจะลงจากรถเมื่อถึงป้ายรถเมล์ใกล้โรงแรมที่เธอให้คเชนทร์จอดส่งทุกวันเพราะไม่อยากให้คนอื่นสงสัยที่เธอเดินทางมาทำงานกับท่านประธานทุกวัน
“ไม่ต้องจอดคเชนทร์” เท้าที่กำลังจะแตะเบรกของลูกน้องหนุ่มชะงักก่อนจะเหยียบคันเร่งออกไปตามคำสั่งผู้เป็นเจ้านาย อารดาหันไปมองคนข้างๆอย่างไม่เข้าใจแต่ก่อนจะได้เอ่ยถามอะไรออกไปเขาก็ชิงตอบเสียก่อน
“ต่อไปนี้อายไม่ต้องลงตรงนี้อีกแล้ว เราจะไปทำงานพร้อมกันใครจะว่ายังไงก็ช่าง”
“แต่ว่าคุณใหญ่คะ” อารดาร้อนร้นเพราะกลัวคนจะซุบซิบนินทาทำให้เขาต้องเสื่อมเสียรวมทั้งตัวเธอเองด้วยที่ยังไม่พร้อมจะตอบคำถามของใครต่อใครว่าทำไมถึงได้มาทำงานพร้อมท่านประธานทุกวัน
“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นทำตามที่ผมสั่งก็พอ” เมื่อเขาสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดเหมือนที่ออกคำสั่งกับผู้ใต้บังคับบัญชาอารดาจึงไม่กล้าโต้แย้ง หญิงสาวทำได้เพียงนั่งเงียบจนกระทั่งรถประจำตำแหน่งของท่านประธานแล่นมาจอดที่หน้าประตูโรงแรม และเป็นไปตามคาดสายตาหลายคู่มองมาอย่างสงสัยเมื่อเห็นว่าเธอลงมาจากรถพร้อมอัครพลแต่ก็ไม่มีใครกล้าถามนอกจากมองตามด้วยสายตาแสดงความใคร่รู้
บ่ายวันนั้นมีหญิงสาวสวยจัดแต่งกายด้วยชุดแบรนด์เนมหัวจรดเท้ามาขอพบอัครพลสร้างความสงสัยให้มาริสาและอารดาไม่น้อย
“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่านัดไว้หรือเปล่าคะ” มาริสาเอ่ยถามอย่างสุภาพซึ่งอีกฝ่ายก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานและรอยยิ้มที่เป็นมิตร
“ไม่ได้นัดค่ะ แต่รับรองว่าเจ้านายของคุณต้องเต็มใจให้ดิฉันเข้าพบแน่ๆ”
“เอ่อ...แล้วไม่ทราบว่าจะให้ดิฉันแจ้งท่านประธานว่าใครต้องการเข้าพบคะ”
“พลอยลดาค่ะ”
“ได้ค่ะ กรุณารอสักครู่นะคะ” มาริสากดอินเตอร์คอมแจ้งผู้เป็นเจ้านายให้รับทราบซึ่งชายหนุ่มก็รีบอนุญาตในทันที
“เชิญคุณพลอยลดาเข้าไปพบท่านประธานได้เลยค่ะ”
“ขอบคุณมากค่ะ” หญิงสาวผู้มีรูปโฉมงดงามราวกับเทพธิดากล่าวขอบคุณก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องของท่านประธานแห่ง The Famous
“ใครกันนะน้องอายสวยมาก พี่ไม่เคยเห็นเขามาที่นี่มาก่อนเลย”
“คงจะเป็นเพื่อนหรือไม่ก็ลูกค้าคนสำคัญก็ได้นะคะ” อารดาตอบทั้งที่ในใจเธอรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆกับการมาของผู้หญิงคนนี้
“คงงั้น เพราะไม่อย่างนั้นคงไม่กล้าฉายเดี่ยวมาพบท่านประธานโดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้าแบบนี้แน่ๆ” มาริสาเปรยก่อนจะหันไปสนใจงานที่กองอยู่บนโต๊ะ อารดาเหลือบมองนาฬิกาเมื่อเห็นว่าหญิงสาวคนนั้นหายเข้าไปพักใหญ่ในห้องของอัครพลและยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับออกมา แถมยังอัครพลยังสั่งให้มาริสานำอาหารว่างเข้าไปเสิร์ฟเป็นครั้งที่สอง เธอไม่อยากเป็นผู้หญิงงี่เง่าที่หึงไร้สาระ แต่มันอดไม่ได้เมื่อเห็นว่ามีผู้หญิงสวยตั้งแต่หัวจรดเท้าคนนั้นมาขอพบอัครพลและหายเงียบอยู่กันสองต่อสองภายในห้อง เธออยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครและมีความสำคัญอย่างไรต่อเขา ความอยากรู้และหวาดระแวงทำให้อารดาทำงานไม่รู้เรื่อง จนกระทั่งประตูห้องทำงานของอัครพลเปิดออกพร้อมกับที่ชายหนุ่มเดินออกมาโดยมีผู้หญิงสวยจัดคนนั้นควงแขนออกมาด้วย
“คุณมาริสา นี่คุณพลอยลดาเป็นลูกสาวหุ้นส่วนคนสำคัญของ The Famous และเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียนของผม รู้จักกันไว้นะเพราะเธอกำลังจะมาเป็นผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์ของโรงแรมเราแทนคนเดิมที่จะออกสิ้นเดือนนี้ ส่วนนี่คุณอารดาเป็นผู้ช่วยของคุณมาริสา”
“สวัสดีค่ะ” อารดาเอ่ยทักทายพร้อมส่งรอยยิ้มที่เธอรู้สึกว่ามันฝืนๆชอบกล
“สวัสดีค่ะคุณอารดา คุณมาริสา พลอยขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”
“แหม เลขาธรรมดาๆอย่างดิฉันคงไม่กล้ารับฝากลูกสาวผู้ถือหุ้นรายสำคัญหรอกค่ะ” มาริสาอยู่กับอัครพลมานานและสนิทกันมากพอที่จะเอ่ยกระเซ้าได้เรียกเสียงหัวเราะทุกคนได้เป็นอย่างดี แต่อารดารู้สึกว่าเธอหัวเราะไม่ออกเอาเสียเลย
“ผมจะออกไปข้างนอกและคงไม่กลับเข้ามาอีกแล้วนะ ถ้ามีงานอะไรก็เอาไว้พรุ่งนี้แล้วกัน”
“รับทราบค่ะท่านประธาน” อัครพลปรายตามองอารดาแวบหนึ่งก่อนจะเดินออกไป อารดาได้ยินเสียงหัวเราะของทั้งคู่ดังแว่วมาให้ได้ยิน หญิงสาวเผลอกัดริมฝีปากเพื่อระงับอารมณ์น้อยใจไม่พอใจเอาไว้ เธออยู่ตรงนี้ทั้งคนแต่เขายังให้ผู้หญิงคนนั้นควงแขนหัวร่อต่อกระซิกหน้าตาเฉย
“น้องอาย อย่าคิดมากเลยนะ ท่านประธานบอกว่าเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียนคงจะสนิทกันมากก็แค่นั้นเอง” มาริสาปลอบอย่างเข้าใจความรู้สึกของอารดาเป็นอย่างดี คงไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากเห็นคนรักของตัวเองสนิทสนมกับผู้หญิงคนอื่นอย่างแน่นอน
“ค่ะ อายจะพยายามเข้าใจไม่งี่เง่า อายไม่อยากทำให้ท่านประธานต้องลำบากใจ เพราะคุณพลอยลดาเธอเป็นถึงลูกสาวหุ้นส่วนคนสำคัญของโรงแรม คงจะไม่ดีแน่ถ้าอายมีปัญหากับเธอ”
“มันไม่เกี่ยวว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นใครหรอกอาย แต่สิ่งสำคัญคือความเชื่อใจไว้ใจในคนของเราต่างหากที่สำคัญที่สุด พี่เชื่อว่าท่านประธานรักอายนะเพียงแต่วิธีการแสดงออกของท่านอาจะไม่เหมือนกับผู้ชายคนอื่น ถ้าท่านไม่รักอายคงไม่อยู่กับอายมานานถึงสองปีหรอก และระหว่างที่ท่านมีอายท่านก็ไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนเลยนะ” มาริสาพยายามปลอบและเตือนสติอารดาไปพร้อมๆกัน
“ขอบคุณนะคะพี่สาที่ช่วยเตือนสติอาย”
“ไม่เป็นไรจ้ะ ความรักมันมักจะทำให้เรากลายเป็นคนไร้เหตุผลแบบนี้เสมอ” มาริสากล่าวอย่างเข้าอกเข้าใจ
- ผู้เขียน
