ขุนเขายกมือขึ้นทักทายเพื่อนสนิทที่เดินทางมาหาถึงไร่กาแฟอย่างอารมณ์ดี
“คิดถึงหรือไง ถึงได้มาหากูถึงที่ไร่กาแฟน่ะไอ้ตะวัน”
“ไม่ได้คิดถึงโว๊ย แค่ผ่านมาทางนี้ก็เลยแวะมาหามึงสักหน่อย เดี๋ยวจะหาว่ากูละเลยเพื่อน” กล้าตะวันตอบยียวนกลับไป
ขุนเขาหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวตรงกันข้ามกับเพื่อนสนิท
“จะให้กูเชื่อว่ามึงแค่บังเอิญผ่านมาเท่านั้นหรือไอ้ตะวัน”
เพราะคบหากันมานาน และสนิทกันมา ทำให้ขุนเขาไม่เชื่อคำกล่าวอ้างของเพื่อน
กล้าตะวันถอนใจออกมาแรงๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย ก่อนจะพูดออกมา
“ก็แม่กูน่ะสิ บังคับให้กูพายัยหวันเที่ยว”
“ปกติมึงก็ถูกบังคับให้พาน้องหวันไปเที่ยวอยู่บ่อยๆ ไม่ใช่หรือ ยังไม่ชินอีกหรือไง”
กล้าตะวันยิ่งหงุดหงิด “แต่รอบนี้แม่ให้กูนอนค้างอ้างแรมกับยัยหวัน แล้วมึงคิดดูว่ากูจะรอดพ้นเงื้อมือเด็กบ้านั่นไหม”
ขุนเขาหัวเราะร่วน
“มึงอย่ามาหัวเราะเยาะกูนะไอ้ขุน มึงไม่เป็นกู มึงไม
