หลังจากเห็นหน้าตาของผู้หญิงที่ทำให้เพื่อนสนิทต้องวิ่งหน้าตาตื่นกลับบ้านแล้ว กล้าตะวันก็ถึงกับตกใจไม่น้อย เพราะผู้หญิงคนนี้ คือคนๆ เดียวกันกับที่เขาช่วยเอาไว้ที่ไนต์คลับเมื่อสองอาทิตย์ก่อน
“ไอ้ขุน กูมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง”
“อะไร”
ขุนเขาตอบสั้นๆ สีหน้ายังเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ เพราะเป็นห่วงฟางข้าวนั่นเอง
“มึงจำคืนที่มึงรอกูเก้อที่ไนต์คลับได้ไหม”
“กูจำได้สนิทใจเลยล่ะไอ้ตะวัน”
“ที่กูไปไม่ทัน เพราะกูมัวแต่พาคุณฟางข้าวไปโรงพยาบาล”
“อะไรนะ!”
“ก็กูมาถึงก็เห็นคุณฟางข้าวถูกผู้ชายหิ้วขึ้นรถ กูก็เลยช่วยเอาไว้ แล้วก็พาไปโรงพยาบาล เธอถูกวางยานอนหลับ ดีนะที่กูช่วยเอาไว้ทัน ไม่งั้นไม่อยากจะคิดเลยว่าตอนนี้เธอจะเป็นยังไงบ้าง”
หัวใจของขุนเขารู้สึกเจ็บปวด เมื่อนึกถึงค่ำคืนนั้น ค่ำคืนที่เขาเข้าใจฟางข้าวผิด และไม่ช่วยเหลืออะไรหล่อนเลย
โชคดีที่หล่อนรอดพ้นจากเงื้อมือคนชั่วช้าพวกนั้นมาได้
“กูขอบใจมึงมา
