ขุนเขาตกลง ยอมปล่อยหล่อนแล้วอย่างนั้นเหรอ
ทำไมมันง่ายดายนักล่ะ
คงเพราะเขา...
ไม่อยากเห็นหน้าหล่อนแล้วนั่นแหละ...
หัวใจของหล่อนกำลังร้องไห้ ดวงตาของหล่อนก็กำลังปล่อยหยาดน้ำแห่งความเสียใจให้ไหลรินไม่ต่างกัน
“พี่ฟาง... เป็นอะไรไปครับ ทำไมเงียบเลย หรือว่าดีใจจนพูดไม่ออกครับ”
“เอ่อ... คงอย่างนั้นแหละจ้ะ พี่ขอบคุณต้นมากนะ... ขอบคุณมากที่ช่วยทำให้พี่ได้กลับกรุงเทพฯ เร็วแบบนี้...”
มันเร็วจนหล่อนไม่ทันได้ตั้งตัวเลย...
“ผมต่างหากล่ะครับที่ต้องขอบคุณพี่ฟาง... ขอบคุณมากที่คอยช่วยเหลือผมมาตลอด ต่อจากนี้ไป ผมจะเป็นคนดูแลพี่ฟางเองครับ”
“ขอบ... คุณมากนะต้น... ขอบคุณจริงๆ”
แล้วหล่อนก็ไม่รู้ว่าต้นน้ำพูดอะไรอีก เพราะตอนนี้หล่อนปล่อยโทรศัพท์มือถือให้หลุดร่วงออกจากมือ และร้องไห้เงียบๆ อย่างน่าเวทนา
เพราะขุนเขาไม่ยอมให้หล่อนพบหน้า ทำให้ฟางข้าวตัดสินใจขึ้นมารอเขาบนห้องนอนแทน และเมื่อเขาเปิดประตูเข้ามา
