ตลอดทั้งวัน ขุนเขาไม่โผล่หน้ามาให้ฟางข้าวเห็นอีกเลย ตั้งแต่มีเรื่องถกเถียงกันเมื่อตอนเช้า
ฟางข้าวนั่งกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง สลับกับการมองนาฬิกาผนัง
เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว แต่ขุนเขาก็ยังไม่มาหา หรือว่าค่ำคืนนี้ หล่อนจะกลายเป็นคนที่ถูกลืมไปเสียแล้ว
หญิงสาวน้ำตาไหล เอียงตัวลงนอนด้วยความเจ็บช้ำใจ โดยไม่รู้เลยว่า ขุนเขาเองก็ไม่ได้รู้สึกมีความสุขเช่นกัน
เพราะตอนนี้ชายหนุ่มยังคงนั่งดื่มเหล้าอยู่ที่บ้านพักของคนงาน
“นายหัวดื่มเยอะแล้ว ให้ผมพากลับบ้านนะครับ” สมศักดิ์พูดขึ้นอย่างเป็นห่วง แต่ก็ถูกผู้เป็นเจ้านายส่ายหน้าปฏิเสธ
“ฉัน... ยังไม่... กลับ มาดื่ม... ดื่มด้วยกันต่อ...”
“ครับนายหัว”
สมศักดิ์ไม่มีทางเลือก จึงต้องนั่งดื่มเป็นเพื่อนขุนเขาต่อ แต่เขาจิบทีละนิด ตรงกันข้ามกับขุนเขาที่เทลงคอพรวดๆ เลยทีเดียว
ตั้งแต่ทำงานที่ไร่กาแฟของขุนเขามา เขาไม่เคยเห็นเจ้านายหนุ่มมีสภาพไม่เป็นผู้เป็นคนแบบนี้
