ฟางข้าวรีบกดดับสวิตซ์ไฟทันที เมื่อได้ยินเสียงรถยนต์ของขุนเขาแล่นเข้ามาจอดที่โรงเก็บรถ
หล่อนนั่งรอการกลับมาของเขาตั้งแต่หัวค่ำจนถึงตอนนี้ เกือบสี่ทุ่มแล้ว
ก๊อก ก๊อก
“เปิดประตูหน่อยฟางข้าว”
หล่อนแกล้งทำเป็นหลับดีไหม
“ผมรู้นะว่าคุณยังไม่นอน”
“ฟางง่วงค่ะ”
หล่อนกัดฟันตะโกนตอบออกไป
“ผมบอกให้เปิดไง หรือว่าอยากให้ผมพังเข้าไป”
เขายังคงเอาแต่ใจและเผด็จการเหมือนเดิม
“ค่ะ”
ในที่สุดก็ต้องไปเปิดประตูห้องพักต้อนรับขุนเขาในยามวิกาล
เขาก้าวเข้ามาในห้อง แต่หล่อนไม่ยอมปิดประตูห้อง ทำให้เขาต้องหันมาถามเสียงขุ่น
“คุณจะเปิดประตูเอาไว้ทั้งคืนหรือฟางข้าว”
“ก็... อีกเดี๋ยวคุณก็กลับห้องแล้วนี่คะ”
“ใครว่าผมจะกลับห้อง”
แล้วก็เป็นเขาที่เดินมาดึงบานประตูให้ปิดลงเสียเอง
“ผมจะนอนที่นี่กับคุณต่างหาก”
“ตะ... แต่ว่า...”
หล่อนกำลังจะหาคำพูดมาโต้แย้ง แต่เขาก็จู่โจมด้วยการกอด และจูบอย่างดูดดื่ม ดับสติสัมปชัญ
