ร่างสูงใหญ่ของวิศรุตเดินออกมาจากห้องประชุม หลังจากอยู่ในนั้นนานเกือบสามชั่วโมง โดยมีเอกภพเลขาฯ ส่วนตัวเดินตามมาข้างหลัง
“ท่านประธานครับ”
“มีอะไรเหรอ”
วิศรุตหยุดเดิน และหันกลับไปเผชิญหน้ากับเอกภพ
“ผมเห็นท่านประธานใจลอยในห้องประชุม ก็เลยรู้สึกเป็นห่วงน่ะครับ”
“ฉันใจลอย?”
“ใช่ครับ ใจลอย... น่าจะลอยไปไกลเลยล่ะครับ คุณอำพลเรียกท่านประธานตั้งสามสี่ครั้ง แต่ท่านประธานก็ไม่ได้ยิน จนผมต้องเข้าไปสะกิดน่ะครับ”
อ๋อ ตอนนั้นนั่นเอง...
ตอนนั้นเขากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่นะ
นึกออกแล้ว...
เขาคิดถึงเรื่องเมื่อคืนอยู่นั่นเอง เรื่องเมื่อคืนกับ... น้ำผึ้ง...
ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะทำเรื่องแบบนั้นลงไปได้ ทำทั้งๆ ที่พยายามวิ่งหนีน้ำผึ้งมาตลอด
มันไม่ปกติหรอก
ใช่... เขาคาดเดาว่าในเหล้าของตัวเองน่าจะมียาอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ มันเลยทำให้เขาขาดสติทำเรื่องไม่สมควรกับน้ำผึ้งลงไป
แต่...
แต่ทำไมเขากลับรู้สึกพึงพอ
