แต่...
แต่ทำไมรู้สึกผิดหวังอย่างรุนแรงแบบนี้ล่ะ
ความรู้สึกของเขาในตอนนี้มันอยู่ห่างไกลจากคำว่า ดีใจ มากมายเหลือเกิน
“ลูกนี่หนังเหนียวจริงๆ เลยนะ จะหมดอิสรภาพอยู่ร่อมร่อ แต่ก็รอดได้หวุดหวิด แม่ยินดีด้วยนะลูก”
นี่แม่พูดแบบนี้ ประชดประชันเขาอย่างแน่นอน
“ผม... ไม่ได้ดีใจนะครับคุณแม่”
“ไม่เอาน่า อย่ามาทำเป็นซ่อนรอยยิ้มแบบนี้สิ แม่รู้ว่าลูกดีใจมาก แต่เก็บอาการเอาไว้กลัวแม่ดุใช่ไหมล่ะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ”
เขาตอบเสียงเรียบ ขณะลุกขึ้นเดินกลับห้องอย่างใจลอย
โลกใบที่เขากำลังอาศัยอยู่ทำไมมันถึงมืดมัวได้ขนาดนี้นะ ทำไมเขามองอะไรไม่เห็นเลยล่ะ
ชายหนุ่มเดินมาทิ้งตัวลงบนเตียงของตัวเองอย่างอ่อนแรง
“ทำไมรู้สึกเสียใจแบบนี้นะ”
เขาถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา ถามด้วยความไม่เข้าใจ
เขาควรดีใจสิ ดีใจที่ไม่ต้องแต่งงานกับยัยเด็กแสบที่เขาพยายามหนีมาตลอดชีวิตแล้ว
แต่กลับรู้สึกเศร้า...
เศร้ามากมายเหลือเกิน
