"อื้ออ~" ไอติมงัวเงียตื่นในเช้าวันต่อมา ร่างแบบบางบิดตัวอยู่บนเตียงเชื่องช้า ขณะที่กำลังขับไล่ความเหนื่อยล้า และแล้วมวลสมองก็ประมวลขึ้นมาได้ว่าค่ำคืนที่เพิ่งจะผ่านมา เธอไม่ได้หลับไปคนเดียวตามลำพัง
แขนเรียวเริ่มขยับอีกครั้ง คาดหวังว่าจะขยับไปโดนเนื้อตัวของใครบางคนที่บังคับกอดก่ายเธอไว้ตลอดทั้งคืน
ยิ่งนึกถึงคำพูดที่ภูพิงค์เอ่ยออกมา ใบหน้านวลก็พานร้อนผะผ่าว ไม่รู้เหมือนกันว่าหมอนั่นไปสรรหาคำพูดที่มีผลต่อความรู้สึกพวกนั้นมาจากไหน
ขยันพูด ช่างหน้าไม่อาย!
'...อย่าบังคับให้ฉันต้องร้ายนะไอ ตอนนี้ตั้งใจว่าจะแค่นอนกอด ถ้าเธอดื้อ ฉันถอดกางเกงได้เมื่อไหร่ ยันหว่างนะบอกเลย'
"ไอ้บ้าเอ้ย!" ไอติมสบถออกมาเบาๆ เป็นอีกครั้งที่รู้สึกร้อนวูบที่แก้มเนียน หญิงสาวสะบัดศีรษะขับไล่ความคิดที่มันวุ่นวาย ก่อนจะเปิดเปลือกตาขึ้นเมื่อแขนเรียวไขว่คว้าได้เพียงความว่างเปล่า มีเพียงไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่กระทบ
