ไอติมถึงกับกุมขมับตอบรับความดื้อด้านที่คนตัวสูงกว่าแสดงมันออกมา
ภูพิงค์จ้องตาเธอเขม็ง เมาจนพูดวกไปวนมา ขืนปล่อยกลับก็อาจจะเกิดปัญหา แน่นอนว่าอาจจะไม่ได้สร้างปัญหาให้เฉพาะตัวเอง แต่อาจจะสร้างปัญหาให้คนอื่นได้ด้วยเช่นกัน
แว๊บหนึ่งที่ไอติมมองเข้าบ้าน สุดท้ายก็จำต้องลากแขนอีกคนเข้าบ้านด้วยกัน
และดันพบเข้ากับมิราแบบที่ต้องการพอดีพอดี
"มิ พ่อหลับแล้วเหรอ"
"อืม หลับไปแล้ว" มิราปรายตามองชายหนุ่มที่เคียงข้างพี่สาวฝาแฝดของเธอเพียงนิด ไม่จำเป็นต้องตั้งคำถามเพราะไอติมเลือกที่จะพูดทุกอย่างเอง
"เมา ให้เขานอนนี่แหละ เดี๋ยวไอเข้าไปนอนกับมินะ"
"อืม ตามสบายเถอะ"
"เค อาบน้ำเสร็จเดี๋ยวไอตามเข้าไป"
"แต่ถ้าไม่เห็นเข้าไปก็ไม่ต้องรอ!" เสียงของภูพิงค์เรียกสายตาจากสองสาวได้ในทันที
ไอติมขมวดคิ้วยุ่ง ขณะที่มิรากดยิ้มบางๆ คนที่รู้ตัวว่าเป็นส่วนเกินไม่คิดที่จะเอ่ยอะไรออกมาต่อจากนั้น มิราเปิดทางให้คนทั้งคู
