"นี่..." นิ้วยาวเขี่ยเบาๆ ที่แก้มเนียนของคนที่ถูกดึงให้ขึ้นไปนอนบนแผงอกแกร่ง
สิ่งที่รบกวนอยู่บนแก้มส่งผลให้ไอติมขานรับเบาๆ ถึงอย่างนั้นก็ยังแนบแก้มอยู่กับอกแกร่ง บ่งบอกว่ากิจกรรมที่พึ่งจะผ่านมามันสร้างความเหนื่อยล้ามากจริงๆ
"ว่า"
"เหนื่อยเหรอ"
"อืม" เสียงตอบรับของคนขี้เซาส่งผลให้ภูพิงค์ยิ้มบางๆ นิ้วยาวเก็บเกี่ยวเส้นผมที่ปรกหน้าไปทัดไว้กับใบหูเล็ก ปล่อยให้ใบหน้าเกลี้ยงเกลาปรากฏแก่สายตา
น่าแปลกที่เขายังมองเธออยู่แบบนั้น ไม่เห็นว่าจะมีความรู้สึกเบื่อ กลับกันเขากลับอยากมองไปนานๆ
"คิดว่าพ่อจะได้ยินเสียงเราปะ" ภูพิงค์เผลอคิดตาม ไม่ใช่อะไรหรอกเขาก็แค่กลัวว่าผู้ใหญ่จะไม่ชอบใจหากรู้ว่าอะไรเป็นอะไร
แน่นอนว่าเขาไม่อยากเสียคะแนน แม้สักนิดเดียวก็ไม่ได้อยากเสีย!
"ไม่ได้ยินหรอก"
"มั่นใจเลยเหรอ"
"อืม พื้นที่มันค่อนข้างอยู่ห่างกัน ในห้องมันก็มิดชิดดีด้วย คิดมากอะไรเนี่ย" คราวนี้ไอติมลืมตามอง ห
