คารอสเค้นเสียงถามออกไปด้วยความรู้สึกหวาดหวั่นระคนหวาดกลัวในคำตอบ ใจแกร่งบีบรัดเข้าหากันแน่นคล้ายว่าหายใจไม่ออก ยิ่งความเงียบของจีน่าทำหน้าที่ได้ดีเท่าไรความกลัวก็กัดกินใจของคารอสมากขึ้นเท่านั้น
“ตอบพี่มาสิจีน่า” เลเวลเสียงเพิ่มขึ้นตามความรู้สึก ยิ่งเห็นจีน่าไม่ทุกข์ร้อนต่อการร้อนรนของเขา คารอสก็แทบบ้า “ตอบพี่ดิวะ” เขาจึงตะตอกใส่เธออย่างเหลืออด
เพื่อน ๆ ของคารอสที่ยืนสังเกตการณ์อยู่ใกล้ ๆ เมื่อเห็นว่าตอนนี้อารมณ์ของคารอสรุนแรงขึ้นจึงรีบกรูเข้ามาห้ามคารอส ลูบหลังคารอสเบา ๆ ให้ใจเย็นลง
“ใจเย็นก่อนไอ้ครอส”
“ให้กูใจเย็นได้ยังไง มึงดูจีน่าดิแม่งสนใจอะไรที่ไหน ลูกทั้งคนทำเป็นเล่นอยู่ได้” คารอสว่าให้จีน่าอย่างเหลืออด ท่าทีของจีน่าที่แสดงออกมาทำให้คารอสทึกทักไปเองว่าจีน่าดูไม่เสียใจเลยกับการสูญเสียเด็กคนหนึ่งไป หากแต่คารอสไม่รู้เลยว่าคำพูดของเขาตอนนี้ทิ่มแทงจีน่ามากแค่ไหน คล้ายว่าคารอสได้กรี
