กล้าตะวันวิ่งเข้ามาภายในสนามบินด้วยความรีบร้อน เขาวิ่งไปทั่ว กวาดตามองไปรอบๆ มองผ่านผู้คนจำนวนมาก เพื่อหาหวันยิหวากับมารดาของตัวเอง
แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา...
เขาวิ่งวุ่นเหมือนคนเป็นบ้า หาจนทั่ว จนสุดท้ายต้องเข้าไปสอบถามกับพนักงานของสายการบิน ซึ่งคำตอบที่ได้ก็คือ...
“เครื่องออกไปแล้วค่ะ”
เขาไม่อาจจะบรรยายความรู้สึกในตอนนั้นออกมาได้เลย รู้เพียงแต่ว่าหัวใจมันเจ็บแปลบอย่างรุนแรง
กล้าตะวันยืนนิ่งเหมือนถูกสาป ก่อนจะได้สติเมื่อพนักงานคู่สนทนาเรียก
“ขอโทษนะคะ คุณผู้ชายต้องการสอบถามข้อมูลอื่นเพิ่มเติมไหมคะ”
“ผม... ผมขอจองตั๋ว...”
เขากำลังจะซื้อตั๋วเครื่องบินเพื่อบินไปกรุงเทพฯ ทันที แต่ก็มีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นมาขัดจังหวะเสียก่อน
เขาขอตัวจากพนักงานสายการบินมากดรับโทรศัพท์
“มีอะไรหรือครับลุงน้อม”
“ไฟไหม้สวนยางครับนายหัว”
คำพูดละล่ำละลักของลุงน้อมทำให้กล้าตะวันต้องรีบวิ่งออกจากสนามบิ
