คนที่นอนอยู่ด้านล่างยิ้มแป้นราวกับคนละคนที่ต่อยแจ็คไปก่อนหน้า ฉันฟาดมือลงบนแผงอกแกร่งแรงๆ เพื่อดึงสติของอีกคน
“มันเจ็บ ทำไมตีแรงขนาดนี้”
“กลับไปห้องตัวเอง”
“ห้องล็อก”
“ทำไมล็อคคะ?”
“ไม่รู้”
ฉันมองพี่เสืออย่างจับผิดบางทีเขาอาจจะกำลังโกหกอยู่ก็ได้ เรื่องนี้เขาเก่งนี่
ฝ่ามือหนาบีบสะโพกของฉันแรงๆ พอถูกจ้องเขม็งกลับยิ้มให้อย่างชอบใจ
“ไม่รู้ตัวใช่ไหมว่ามันจะจูบ” เมื่อถามคำนี้ออกมาคนที่นอนดูด้านล่างกลับแสดงสีหน้าจริงจังไร้ความทะเล้นแบบเมื่อครู่
“ทำไมถึงคิดว่าใจ๋ไม่รู้ตัวล่ะ” คำตอบที่ยอกย้อนของฉันทำให้หัวคิ้วหนาขมวดชนกัน “ตอบให้พี่รู้สึกดีหน่อยได้ไหมใจ๋”
“กลายเป็นคนงี่เง่าแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไรคะ”
“ตั้งแต่รู้ใจตัวเอง พี่งี่เง่าขนาดนั้น?”
“มากจนใจ๋รำคาญ”
“เจ็บ”
“ไม่ได้ครึ่งของใจ๋หรอกค่ะ”
ลมหายใจร้อนผ่าวถูกพ่นออกมา ตั้งแต่ที่พี่เสือถามคำๆ นั้นบรรยากาศในห้องก็เริ่มอึดอัด
