หงุดหงิดจนร้อนไปหมดทั้งหน้าเมื่อถูกกล่าวหาว่ากำลังหึง ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลยสักนิดก็แค่ไม่ชอบที่พี่เสือทำนิสัยเจ้าชู้แบบนี้แถมยังยิ้มราวกับมันเป็นเรื่องสนุก
“จะอธิบายหรือแก้ตัวใจ๋ก็ไม่อยากฟัง”
“แก้ตัวอะไรพี่ไม่ผิด”
“กลับไปได้แล้วค่ะ ตอนนี้ใจ๋ไม่อยากเห็นหน้าพี่เสือ”
“เมื่อวานน้าญาดาขอให้ไปส่งดาหรัน พี่ส่งแค่ตรงลิฟต์แล้วก็กลับ ไม่รู้ว่าทำไมนักข่าวถึงเขียนแบบนั้น”
“………..” ก็บอกว่าไม่อยากฟังยังจะพูดอีกหรือไง
“ถ้าหนูไม่เชื่อจะไปถามพนักงานที่เคาท์เตอร์ก็ได้”
“ไม่ต้องเรียกใจ๋แบบนั้น เก็บไว้เรียกอิหนูของพี่เสือเถอะ”
“ก็ใจ๋ไงอิหนูของพี่”
“หน้าไม่อาย”
“ชอบครับ”
“………..” มีความสุขอะไรขนาดนั้นทั้งที่ฉันหงุดหงิดจนแทบเป็นบ้า ยิ่งได้ยินคำอธิบายยิ่งรำคาญ
พี่เสือล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงของตัวเองจากนั้นก็หยิบเอาแหวนวงหนึ่งออกมา
“รับไว้ได้ไหมจะไม่ใส่ก็ได้ วันไหนที่ใจ๋พร้อมจะเดินไปพร้อม
