วันต่อมา
ฉันมาเรียนที่มหาวิทยาลัยตามปกติแต่วันนี้พี่เสือไม่ได้มาส่งเพราะพาดาหรันไปดูห้อง อาการของแม่เธอสาหัสมากยังอยู่ในไอซียูมีแพทย์ดูแลอย่างใกล้ชิด
“ไทเกอร์นายไม่ดูแลยัยดาหรันบ้างหรอ” ยี่หวาฟังเรื่องที่ฉันเล่าจบก็หันมาถามไทเกอร์
“ไม่ได้สนิทขนาดเฮีย”
“ใจ๋ระวังหน่อยนะ ยัยนี่อยากได้พี่เสือมาก”
“ระวังทำไมถ้าคนของเราไม่เล่นด้วยใครก็มาแย่งไปไม่ได้หรอก”
“ก็จริง หวังว่าพี่เสือจะไม่ทำนิสัยเดิมๆ”
“เฮียเปลี่ยนไปแล้ว เชื่อสิที่ต้องดูแลก็เพราะเรื่องคุณน้าแล้วก็แม่ขอไว้” ไทเกอร์พูดเข้าข้างพี่ชาย ฉันเองก็ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยอะไรขนาดนั้น
“แล้วเธอไม่มีญาติเลยหรอ”
“น้าญาดาเป็นบ้านเล็กเขาน่ะ แต่ทางนั้นก็ยกธุรกิจในเครือให้ดูแลนะ” พอทุกคนได้ยินคำตอบก็เงียบไปตามๆ กัน เรื่องนี้ฉันไม่รู้มาก่อนเลยถึงว่าไม่มีญาติที่ไหน
“จริงๆ น้าญาดาอยู่กับคนนั้นจนมีดาหรันก่อน แต่ฝั่งผู้ชายถูกจับให้แต่งงานกับคน
