Talk - เสือ
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป
จนถึงตอนนี้แม่ของดาหรันก็ยังไม่ฟื้นแม้ว่าจะไม่มีการหยุดหายใจและอาการทรงตัวแล้วก็ตาม
ที่ต้องคอยดูแลส่วนหนึ่งเพราะแม่ขอไว้และผมเองก็เห็นใจดาหรันที่แม่เธอต้องมาเป็นแบบนี้ เธอไม่เหลือใครแล้วเพราะญาติทางฝั่งพ่อก็ไม่สนใจส่งแค่เงินมาให้เท่านั้น
“เฮียอยู่กับดาหรันก่อนนะ หลายคืนมานี้นอนไม่หลับเลย ทำไมแม่ยังไม่ฟื้นสักที ฮึก~”
“ไม่ต้องร้องไห้ เดี๋ยวคุณน้าก็ฟื้น”
“แต่มันหนึ่งอาทิตย์แล้วนะคะ ฮึก~ ไม่มีวี่แววเลย”
เธอโผล่กอดผมแน่นถึงจะไม่ชอบที่เมื่อก่อนดาหรันพยายามอ่อยแต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าตอนนี่เธอน่าสงสารจริงๆ
“ให้ดาหรันหลับก่อนเฮียค่อยออกไปจากห้องนะ”
“อืม”
“ขอบคุณนะคะที่ดูแล รู้สึกผิดจังที่ดาหรันเคยทำนิสัยแย่ๆ กับเฮีย”
“แค่ไม่ทำแบบนั้นอีกก็พอ”
“น่าอิจฉาใจ๋จังที่เธอได้หัวใจของเฮียไป เธอโกรธไหมที่เฮียต้องมาคอยดูแลดาหรันแบบนี้ ให้ช่วยพูดไหมคะ”
“ใจ๋เข้าใจ เธอนิ
